Prolog

“Seven devils all around you
Seven devils in your house
See I was dead when I woke up this morning
I'll be dead before the day is done
Before the day is done…”

***

Noc czerwcowa była stosunkowo ciepła. Na onyksowym niebie wisiał magiczny księżyc, rzucając na świat delikatną, srebrną poświatę. Podczas tej pełni zdawało się, że satelita ziemska przybrała znacznie większe rozmiary, by móc trupiobladym okiem obserwować rozgrywające się tysiące kilometrów dalej, makabryczne wydarzenia. Myśl ta niemal doprowadziła do łez rezygnacji dziewczynę, stojącą po środku otwartej polany, w samym centrum ognistego, zaczarowanego okręgu. Wysokie płomienie uniemożliwiały jej uwolnienie się, niczym parzące ściany odgradzając od reszty zgromadzonych wokół ludzi. Wspięła się na palce, by móc dostrzec leżącego nieopodal mężczyznę, zamkniętego w znacznie mniejszej, kamiennej pułapce. To głównie dla niego zgodziła się na własne cierpienie; zasługiwał na wiedzenie innego, lepszego życia. Objęta ciasno ramionami, przeniosła wzrok na jedną z zakapturzonych postaci.

– Jak długo to będzie trwać? – zapytała.

– Zależy od twojego organizmu, a drugą sprawą jest kwestia szybkiego wykonywania moich poleceń. – Chłodna odpowiedź sprawiła, że nastolatka wzdrygnęła się. – Za kilka godzin będzie po wszystkim. I… nie bój się – bardziej przyjacielski ton wywołał w młodej kobiecie mieszane uczucia – strach wzmaga ból.

Pośród pięciu zakapturzonych postaci od razu poznała jego. Poprzez czerwono-pomarańczowe języki rzuciła mu wyzywające spojrzenie.

– Nie wybaczę ci, że wmieszałeś w sprawę Simona – powiedziała cicho. Brak odzewu tylko sprowokował dalszą wypowiedź. – Obiecałeś, że nikt więcej nie zostanie skrzywdzony. Mów, co mam robić.

– Zapewniam, że jutro zapomni o tym wieczorze. Antoinette… to przeznaczenie. Nie unikniesz kolei losów, które zawiązały się jeszcze przed twoimi narodzinami…

– Wiem. I zgodziłam się na to – odrzekła najzimniej, jak potrafiła.

– Jesteś gotowa?

Skinęła jedynie głową, pewna, że gest ten został zauważony.

– Na kamieniu leży sztylet, kielich i fiolka z miksturą. Wyciągnij korek i wlej całą zawartość do naczynia.

Gdyby zadrżała i wypuściła eliksir, śmierć zebrałaby nie jedno, a dwa żniwa.

– Co teraz?

– Podnieś nóż i przetnij lewy nadgarstek… spuść odrobinę krwi…

Zaciskała zęby podczas nacinania delikatnej skóry, pod którą rysowały się sine żyły. Nigdy nie bała się widoku ludzkiej posoki, lecz szczypanie rany było nieznośne. Podobnie jak odgłos uderzania kropel o gładką taflę eliksiru. Zaczynała wpadać w lekką panikę, związaną z pragnieniem ucieczki i brakiem dostępu do broni. Przed rytuałem zabrano jej wszystko. Różdżkę, godność oraz ostatnią wolę.

– Dość.

Delikatnie odłożyła ostrze i rozejrzała się krótko, szukając czegoś do owinięcia uszkodzonego skrawka ciała. Nie znalazła nic, więc naciągnęła rękaw bluzy, aby otrzeć sączącą się wciąż krew.

– Wypij całość, co do kropli – zawyrokował męski głos.

Nie bez wahania oplotła złotą szyjkę kielicha palcami zdrowej dłoni. Widziała znajome szkarłatne refleksy w płynie i zastanawiała się, czy to właśnie owe zjawisko nazywano magią połączenia.

Ostatni rok był niezwykle trudny. Zyskała i straciła wiele, a teraz miała stać się kimś… czymś innym wbrew swoim marzeniom. Nienawidziła sytuacji bez wyjścia; miała w naturze poszukiwanie konfrontacji i sposobu na zdobycie przewagi. Spojrzała na dziwnie rozmazany księżyc. Pomyśleć, że kiedyś uważała go za kompana i najmilszego przyjaciela…

– Antoinette. Nie mamy czasu.

To wieczne naglenie i pogoń…

Przytknęła obce, zimne naczynie do spierzchniętych warg i zacisnęła powieki. Po raz pierwszy w życiu miała chęć wykrzyczeć światu siedzący w głębi serca strach, a później cisnąć miksturą i patrzeć z satysfakcją, jak pochłania ją ziemia.

– Nie! – Jedno słowo przecięło powietrze i sprawiło, że zastygła w bezruchu. – Nie rób tego, An… Anto…

Dziewczyna podeszła blisko płomieni. Czuła bijący o jej ciało żar i fale gorąca. Kilka cali bliżej i mogłaby spłonąć. Patrzyła na przebudzonego mężczyznę o umorusanej po walce twarzy i przyprószonych sadzą włosach. Widoczne w ciemności, błyszczące od pobrzasku ognia białka przyniosły nastolatce odrobinę otuchy. Simon był bezpieczny i tak musiało pozostać. Wiedziała, że kiedy wzejdzie słońce, ona odrodzi się na nowo i emocje, które nie zdążyły się nawet wykluć, przepadną na wieki.

– Przepraszam – wyszeptała.

Trzema haustami opróżniła kielich, nie myśląc nad konsystencją i smakiem. Odrzuciła naczynie na ziemię, a następnie usiadła tuż przy kamieniu, tłumiąc wezbrany w gardle szloch. Srebrna tarcza była ostatnią rzeczą, jaką widziała przed zapaścią w bezkresną pustkę. Nadeszła seria wizji, wplątanych we wspomnienia…

A płomienie wydłużyły się i splotły nad drobną postacią, tworząc jaskrawą kopułę.

***