Rozdział II „Ten obcy”

„So let’s set the world on fire,

We can shine brighter than the sun.”

***

Tego wieczoru przyszła bezsenność – wspaniała towarzyszka uciemiężonych. Jestem rozdarta i odrobinę rozczarowana samą sobą, a przez kłębiący się żołądku wstyd brak mi tchu. Widziałam, jak jasne oczy ojca zaciemnia chłód i zawód, przesłaniając całą dobroć niczym chmura gradowa. Tato nigdy nie wymagał wiele, kibicował jedynaczce w dążeniu do spełnienia marzeń, a ja w parę dni po zakończeniu egzaminów wysłałam przez sowę notkę, zapewniającą, że testy napisałam rewelacyjnie, choć do każdego z nich uczyłam się przy świeczkach w noc przed, przysypiając nad stertą notatek oraz otwartych podręczników. Doskonale pamiętam krytyczne spojrzenia współlokatorek, z którymi notabene nie odzywam się za wiele. Dziewczyny pewnego razu rozzłościło zakłócanie im upojnej ciszy nocnej, a po przypadkowym podpaleniu kotary (szybka, namaszczona desperacją powtórka z zaklęć) zebrałam manatki i spędziłam resztę nocy w pokoju wspólnym, popadając w sen w miarę dogasania drewna w kominku. Myślami powracam do dnia dzisiejszego i dochodzę do prostego wniosku. Okropna ze mnie córka. Nie dość, że chłopczyca, to kłamczucha i tchórz. Gdyby nie quidditch, już dawno straciłabym prawa do miana hogwarckiej uczennicy przez mizerne wyniki w nauce. Szlag by to! Muszę przestać być egoistką i pomyśleć czasem o innych. O tacie. Z pewnością nie pozbędę się trawiących wyrzutów sumienia jeszcze przez długi czas. A mogłam postawić na szczerość, co zwykle czynię.

Wyskakuję z łóżka i schodzę po schodach, próbując zachować względną grację. Słodki czar odpoczynku ogarnął już cały dom, a przez uchylone okna dobiega mnie równomierne cykanie świerszczy – najpiękniejszy dźwięk lata. Z szafki chłodzącej wyjmuję resztki napoju babci Ursuli. Nic nie pachnie podobnie kusząco jak kakao tej wiekowej, siwowłosej kobiety. A pachnie czekoladą, nutą cynamonu, przyprawą z aromatycznych goździków, kroplą soku wyciśniętego ze świeżej pomarańczy oraz intensywnym eliksirem, który pozwala na wyciągnięcie ze składników maksimum wonności, tak, aby i najmniej wrażliwe nosy potrafiły je wychwycić.

Codziennie rano, punkt szósta, babcia wyłania się ze swojego przytulnego pokoiku na parterze i wkrada na paluszkach do kuchni. Mimo miłości do Łatki, Cytrynki i Uszatka, zmiotką wygania z pomieszczenia koty i zaczyna „rytuał kakaowy”. Na początek wyciąga ogromny, cynowy kocioł, stawia naczynie na blasze wcześniej rozpalonego pieca kaflowego, po czym roztapia w nim jedną trzecią kostki żółtawego, tłustego masła. Następnie dodaje kolejno dwie tabliczki mlecznej lub gorzkiej czekolady, kilkanaście łyżek najlepszego gatunkowo kakao, delikatne przyprawy, szczyptę soli dla równowagi, odrobinę olejków balsamicznych lub owocowych nektarów. Na koniec wlewa do kociołka trzy litry mleka. Całość miesza nie różdżką, a drewnianą łyżką, ocierając od czasu do czasu parę z okularów. Tak przynajmniej wyobrażam sobie cały proces. Babcia wkłada w to zajęcie niezmierzone złoża miłości i pasji. Swój napój sprzedaje okazyjnie w mugolskich sklepach z wiejskimi produktami, gdzie cieszy się niesamowitym powodzeniem. W ciągu paru lat opracowała kilkadziesiąt przepisów własnej roboty i obecnie przymierza się do wydania książki kucharskiej. Tworzy, niczym artystka, kakao na niepogodę z większą ilością cukru, na radość ze szczyptą chili, na zmęczenie z dodatkiem kofeiny, na nerwy z melisą… Poza angielską herbatką, słodycze od zawsze były jej największą słabością, a kto raz zasmakował babcinych wyrobów, pragnął do nich prędko wrócić. Dlatego przez nasz dom przewija się mnóstwo czarodziejów i zwyczajnych ludzi z okolicznych miejscowości. Cieszy mnie fakt, że tyle osób chce oblizać usta po tej wyjątkowej dla zmysłów uczcie. Jako szukająca, trzymam linię przez dziesięć miesięcy w roku, ale w okresie wakacyjnym popuszczam pasa i przybieram na wadze.

Siedząc w bujanym fotelu na werandzie, sączę przez zęby gęsty, brązowy płyn. Nawet zimny jest przepyszny i z żalem przełykam niewielkie porcje. Wpatruję się w usiane migoczącymi gwiazdami niebo, myśląc, że wcale nie chciałabym być jedną z nich, jakąś odległą o tysiące lat świetlnych planetą lub innym obiektem astronomicznym. Ich obraz dociera do moich oczu, ale nikt nie potwierdzi ani nie zaprzeczy kwestii, czy nadal istnieją. Ja chcę lśnić tu i teraz, nie daleko w przestrzeni kosmicznej, osamotniona i skazana na smutną tułaczkę. Nie warto marzyć o nieosiągalnym, a skupić się na tym, by podczas krótkiej, ziemskiej egzystencji zrobić coś, co wypełni ludzkie spojrzenia szacunkiem i zachwytem. Zawojuję mały magiczny świat. Przeczuwam to od pierwszej przejażdżki na miotle, kiedy tato ściągał mnie z dużej wysokości czarami, drżąc ze strachu jak osika.

Przymykam powieki i snuję wyobrażenia o przyszłych triumfach, przywołując także te z przeszłości, które poprowadziły mnie do otrzymania pamiątkowego znicza, niezwykle cennej statuetki, wykonanej ze szczerego, goblińskiego złota. Przedmiot zajął honorowe miejsce w głównej gablocie pamiątkowej w Hogwarcie, a na plakietce pyszniło się moje nazwisko. Było to małe, a zarazem stosowne wynagrodzenie litrów potu, tysiąca kropel przelanej krwi i słonych łez wyczerpania.

Quidditch. Otrzymałam szansę na zdobycie wielkiej sławy.

Za kilkanaście godzin wyruszam do wschodniej Walii, by spędzić weekend z przyjacielem z drużyny, Alexandrem. Już parę dni wstecz wysłał zaproszenie, chwaląc się nowiutkim zestawem do rozgrywek i wyraźnie podkreślając, że będzie oczekiwać mojego rychłego przybycia. W lipcu bracia Zachary, gryfońscy pałkarze, zapisali się do młodzieżowego klubu sportowego, zrzeszającego nastoletnich zapaleńców i szkolnych graczy. Mieli z tego całkiem ciekawe profity, bo między innymi organizowano dla nich wyjazdy na pojedynki światowych lig, spotkania z zawodowymi sportowcami i wiele innych atrakcji. Niejednokrotnie toczyłam z zazdrości pianę, ale musiałam pozostać na Zielonym Wzgórzu ze względu na konie. Powracając, Alex, przejęty braterską atmosferą kółka, postanowił zorganizować mecz podwórkowy we własnym ogrodzie. Z przyjemnością przyjęłam propozycję, zadowolona, że wreszcie oderwę stopy od podłoża i wzlecę wśród chmury! Poczucie wolności – kwintesencja życia…

*

Do Burry Port zaplanowałam podróż przy użyciu prostego świstoklika, postawiłam więc na bezpieczeństwo i coś, co zaoszczędziłoby mi czasu oraz nerwów. Przed południem trafiam do Ministerstwa Magii wraz z ojcem, gdzie czeka już błękitny wazon. Wystarczy musnąć porcelanowy obiekt palcem, by przedostać się do nadmorskiego, walijskiego miasteczka.

– Nie jesteś do końca przekonany – zauważam, wpatrując się w niechętną minę ojca. Dzielą nas minuty do pożegnania, co pragnę mieć już daleko za sobą. Nie znoszę tej niezręczności, jaka niekiedy panuje między nami… Tato wygląda na przygaszonego, jakby nagle pozwolenie na ten krótki wyjazd sprawiało mu nie lada trudność. Z jednej strony się nie dziwię, przecież wczoraj oberwał kubłem zimnej wody. Wzrusza ramionami, patrząc gdzieś ponad moim ramieniem.

– Wiem – mruczy, przygładzając dłonią jasne włosy.

– Pierwsze słowo do dziennika… – ucinam, widząc chłodne spojrzenie zielonych oczu. A więc jednak trzyma się na dystans. – Drugie do śmietnika – kończę szeptem, wpatrzona w czubki swoich przetartych tenisówek.

– Baw się dobrze i bądź grzeczna u państwa Zachary. Jeśli powrócisz bez otwartych złamań, osobiście podziękuję im za opiekę nad tobą.

– To tylko dwa dni… – burczę, powstrzymując się od złośliwszego komentarza. Cholera, a jeszcze tej nocy obiecałam sobie, że będę milsza dla taty.

– Ano. Miłej zabawy – powtarza i obejmuje mnie. Nie potrafię powstrzymać lekkiego uśmiechu. Przez krótkie sekundy wtulam twarz w ojcowską klatkę piersiową, chłonąc zapach męskich perfum. Niechcący zauważam przechodzącą obok nas młodą kobietę, wpatrzoną w tatę jak w obrazek. Jej policzki oblewają intensywnie czerwone rumieńce, a kąciki pomalowanych na czerwono ust unoszą się ku górze. Serce zaczyna bić mi szybciej, gdy prędko taksuję ją wzrokiem, zanim zniknie z pola widzenia. O? Wygląda na to, że urocza, długonoga szatynka gustuje w starszych mężczyznach.

– Antoinette – upomina mnie ojciec, odsuwając się. – Lecisz czy nie?

Nie mówię mu o krótkim incydencie z Buraczaną Księżniczką w tle, walcząc z niemądrym ukłuciem zazdrości. Jeśli zależy jej na znajomości z panem Vigierem, szychą w Departamencie  Magicznych Gier i Sportów, niech postara się sama! Nie zamierzam ułatwiać hipotetycznej macosze zadania ani brać udziału w jakiejś komedii romantycznej.

– Lecę! – wołam przez ściśnięte irytacją gardło. – Do zobaczenia.

Podchodzę do świstoklika. Wokół wazonu drga ledwo zauważalna, błękitna poświata. Ciekawe… Dotykam przedmiotu, a podłoga natychmiast usuwa się spod moich stóp; zaciskam mocno zęby, doznając niemiłego szarpnięcia w okolicach pępka i nagłych zawrotów głowy. Dobrze znoszę podróże magicznymi środkami komunikacyjnymi, ale nie mogę się doczekać nauki teleportacji w drugim semestrze szóstej klasy. To powinna być bułka z masłem, sądząc po lekkości, z jaką poruszają się po Wielkiej Brytanii babcia i tato. Po minucie wirowania w tunelu powietrznym i nieznośnym wrażeniu wielkiej głowy, ląduję wśród wysokiej trawy. Na kolanach. Dźwigam się z trudem, przytłoczona żarem upalnego, sierpniowego dnia, od którego drży duszne powietrze. Już z tego miejsca widzę dom Zacharych, dom przemiłego małżeństwa i trójki ich nastoletnich synów. Ruszam z polany, ściskając pod pachą miotłę i uważając, aby smętnie zwisający z przedramienia plecak nie upadł na ziemię. Posiadam nowoczesną Błyskawicę z drugiej kolekcji Dark Radiance – lekki model w kolorze hebanu, stworzony dla drobnej postaci. Jego najważniejszymi atutami są czułość na każdy ruch i bezproblemowa kontrola naprawdę szalonej prędkości, co szczególnie przydaje się w różnego rodzaju zwodach lub pogoni za złotym zniczem. Błyskawica stanowi moją dumę. Aby ją zakupić, musiałam rozbić wypełnianą przez cztery lata świnkę-skarbonkę i wybrać z konta bankowego całą kwotę ze stypendium sportowego, w przeciwieństwie do bogatych dzieciaków, otrzymujących z byle okazji i droższe prezenty. Zawsze dokładnie przemyślam, co pragnę mieć i uczciwie dążę do celu.

Na spotkanie wychodzi mi Alex – niewysoki, śniady chłopiec z długimi do ramion, hebanowymi włosami. Skrycie podziwiam jego egzotyczną urodę, sokoli nos, wyraziste kontury twarzy i zabawnie drgające przy mówieniu jabłko Adama. Z trójki rodzeństwa to średni brat, urodzony po Gary’m i przed Heraldem, najniższy i najsprytniejszy. Widząc mnie, otwiera szeroko ramiona, do których chętnie przylegam, puszczając wolno bagaże. Niedźwiedzi, przyjacielski uścisk jest tym, czego potrzebowałam. Alex cofa się o dwa kroki z łobuzerskim uśmiechem.

– Fajnie, że tu jesteś, Pip. Nie widzieliśmy się od paru tygodni – mówi miękkim tonem i chwyta ramię mojego plecaka. – Ponieść?

– Daj spokój – rugam, ujmując granatową torbę. – Zresztą, zachowaj te uczynności dla reszty gości, serio.

– Jak zawsze wredna. Chciałem zrobić wyjątek i raz potraktować cię jak dziewczynę, nie kumpla. – Alex ściąga czarne brwi, łapiąc się za brodę. Wybucham gromkim śmiechem, bardziej spowodowanym radością ze spotkania niż tym kiepskim, często powtarzanym żartem.

– Bardzo śmieszne. Też tęskniłam. Lepiej zapewnij mi jakiś cień, bo zaraz się rozpłynę i będziesz miał na sumieniu kolejną duszę…

– Kolejną? Pierwszą i ostatnią. – Trąca mnie lekko łokciem.

Idziemy, rozmawiając wesoło, ale wkrótce zatrzymuję się, z nagła oblana zimnym potem. – Dostałeś już wyniki? – pytam cicho, spięta. To okropne, ale chwilowo mam nadzieję, że nie tylko ja znajduję się w podłej sytuacji. Niestety, średni Zachary wzrusza raźno ramionami.

– Zdałem!

– Och, cieszę się – odrzekam, siląc się na pogodność.  – Mi nie poszło najlepiej – dodaję cierpko.

– Jesteś gwiazdą quidditcha! Po co ci jakieś tam SUMy?

Dla Alexa wszystko jest proste i logiczne, niewymagające żadnego sensowniejszego wytłumaczenia. Nim zdążę odpowiedzieć, chłopak szybkim, nerwowym gestem łapie Błyskawicę, wsiada na nią i leci ku przestworzom. Unoszę oczy na błękitne niebo, tworząc nad brwiami daszek. Alex jest teraz jedynie plamą; przez moment obawiam się, że straci panowanie nad wystrzałową miotłą, ponieważ od lat przyzwyczajano go do nieco powolniejszych modeli. Dark Radiance bywa często podziwiany i, ku mojemu niezadowoleniu, dotykany, jednak rzadko słyszę pytanie: mogę się przelecieć?

Postanawiam iść przed siebie. Wokół roztacza się soczysta zieleń, płonąca malachitem w południowym, pełnym słońcu. Po prawej stronie mam ogromny sad, w którym gałęzie drzew uginają się pod ciężarem dojrzałych owoców – na szczęście jest na to rada i ulgę niosą latające, wiklinowe kosze, zasysające do wnętrza jabłka, gruszki oraz czereśnie. Przede mną rozciąga się ogromne podwórze… Widząc część przeznaczoną na grę w quidditcha, moje serce porywa do tanga czyste pożądanie. Czuję drżenie warg i bezwiednie zaczynam obchodzić łysą ścieżkę, wytyczającą owal dużego boiska. Z zachwytem spoglądam na słupy, niższe od tych oryginalnych, ale zdecydowanie nadające się do amatorskiej rozgrywki. Rany, zazdroszczę Zacharym!

Po kilku minutach usuwam się w cień, siadając pod rozłożystą gruszą. Alex ląduje chwilę później. Zdyszany i szczęśliwy, przeczesuje palcami rozwiane włosy.

– Trudno zapanować nad tym bydlakiem. Jest emocjonująco, ale… trochę strasznie. Niby kontrola, niby wygoda… Po prostu brak mi wyczucia – mówi, kładąc w trawie Błyskawicę. Matowa faktura trzonka pochłania promienie do wewnątrz niczym czarna dziura, co uważam za niezwykle intrygujące zjawisko. – Hej! – Alex pstryka w moje nagie ramię. – Wiem, co myślisz. My, pałkarze, możemy latać na mopach i odwalać najgorszą robotę, co?

– Czytasz mi w myślach? – pytam dziarsko, patrząc na przyjaciela spod ukosa.

– Owszem. I dowiedziałem się też, że… – marszczy nos, najwyraźniej nie mając pomysłów na dokończenie zdania. Alex to kiepski kabareciarz, choć usilnie się stara. Parskam śmiechem i jakimś cudem za moment lądujemy pośród wysokich kęp, tarzając się w morzu szmaragdu na podobieństwo małych dzieci. Gdy nasze głosy cichną, zdaję sobie sprawę z tego, że leżę na Alexie, zdmuchując z policzka luźne pasemko. Kąciki naszych ust opadają i spoglądamy sobie w oczy…

– An – szepcze średni Zachary, jakby zaskoczony.

Nie rozumiem, dlaczego, ale nie mam ochoty się odsuwać. To coś zupełnie nowego i niespodziewanego, błysk, krótka migawka… Nie, to nie ma prawa bytu…

Niezręczną sytuację przerywa mama Alexa. Pani Zachary przechodzi przez taras do ogrodu, a widząc mnie, woła:

– Witaj, Pippo!

Zrywam się niezdarnie i macham w kierunku przepięknej brunetki, którą darzę sympatią od wielu lat. Boso, w zwiewnej sukience i letnim kapeluszu wygląda niezwykle kobieco. Podbiegam do niej, zostawiając rozkojarzonego Alexa w tyle.

– Dzień dobry – uśmiecham się szeroko, przygładzając rozczochraną, jasną burzę z miedzianymi przebłyskami. Kobieta obejmuje rękoma szklany dzban z lemoniadą, a za nią płyną w powietrzu szklanki i niski, okrągły stolik.

– Dawno przyleciałaś?

– Jakieś piętnaście minut temu – odpowiadam zgodnie z prawdą, łapiąc stoliczek i próbując umieścić go we wskazanym przez panią Zachary miejscu. Próbując, ponieważ mebel usiłuje się wyrwać i na ponów lewitować. Z pomocą przybiega Alex. Nie patrzę w jego stronę, odrobinę onieśmielona tym, co niedawno zaszło. Właściwie to nie zaszło, ale mogło się wydarzyć…

– Mamo, weź coś zrób z tym.

Pani Zachary pstryka palcami, a ponad dwadzieścia szklanek spokojnie osiada na nieruchomym już blacie.

– Hm… – Zerka przez opalone ramię ze zdziwieniem. – Myślałam, że idzie za mną.

Jak na komendę podnosimy głowy i patrzymy w kierunku otwartych, przeszklonych drzwi.

– Kto? – pyta mój przyjaciel. Spoglądam na niego i widzę ten znajomy błysk radości w oku. Cieszy się, że zaczęli przybywać goście na mecz, który zorganizował sam.

– Chłopcze, chodź tutaj! – woła pani Zachary. Chłopcze? Mrużę powieki i dostrzegam nieznaczny ruch. Firanę osłaniającą wejście do wnętrza domu przesuwa męska, śniada dłoń. Chwilę potem na słońce wychodzi grecki bóg i zaczyna iść wzdłuż trawnika lekkim krokiem. Mija chyba wieczność, nim przestaję lustrować rosłą sylwetkę młodego mężczyzny, jego jasne włosy i skromną, czarną koszulę, której rękawy powoli podwija. Do mojego umysłu wkracza informacja, kim on jest, a świadomość przetwarza ją w ślimaczym tempie. Chcę chwycić Alexa za łokieć i zapytać, czy stroi sobie żarty, ale średni Zachary pędem przecina powietrze i wita GO braterskim uściskiem. Przełykam głośno ślinę, a wraz z nią rosnącą irytację.

Pozostaje tylko ciekawość.

Perspektywa Antoinette

*

Siedzę wygodnie oparty o pień drzewa i popijam schłodzoną trzema kostkami lodu lemoniadę. Nie zamierzam nikomu przeszkadzać, więc przyglądam się gościom zlotu, którymi miarowo zapełnia się ogród, a tym samym narastają rozmowy i hałaśliwe, wesołe pogawędki. Czuję się obco wśród wielu znanych-nieznanych twarzy i jestem gdzieś poza formującymi się, małymi grupkami przyjaciół, unikającymi moich spojrzeń. Nie mam żalu do Alexandra, który próbuje ze wszystkich sił ogarnąć sytuację i zapewnić gościom komfort z najwyższej półki. Staliśmy się całkiem dobrymi znajomymi w Klubie Quidditcha, choć to głównie pozory. Pragnąłem wykorzystać go, by zbliżyć się do Antoinette. Kiedy zobaczyłem ją tu po raz pierwszy, od razu odgadnąłem bijące od niej emocje : zaskoczenie, złość i zaintrygowanie. Podoba mi się ten temperament, uniemożliwiający dziewczynie bycie dobrą aktorką. Mniej lubię fakt, że szufladkuje ludzi i prawdopodobnie uważa mnie za kogoś w rodzaju wroga.

Wiosną dla celów rozrywkowych przyjąłem pozycję szukającego i odrobinę podratowałem sytuację Slytherinu, wygrywając mecz z Puchonami i łapiąc znicza w spotkaniu towarzyskim z Gryfonami. Dla gwiazdy Gryffindoru i innych był to prawdziwy szok, ale i tak przewyższyli nas rangą oraz punktami. Jednak liczyło się to, że poruszyłem w niej wrażliwą strunę i zaciekawiłem. Zachwiałem tę długo nienaruszoną pewność i wiarę w bycie kimś niezniszczalnym. Poczuła się zagrożona. Wiem to. Całkiem nieźle poradziłem sobie w obu meczach jak na kogoś, kto trenował amatorsko…

– Hej, przyniosłem twoją miotłę.

Wznoszę oczy i widzę Haralda. Najmłodszy Zachary i wstydliwy, sympatyczny chłystek. Codziennie dzielimy pokój wspólny w czasie roku szkolnego, lecz nigdy nie potrafię dostrzec w nim jakichkolwiek ślizgońskich cech. Tiara musiała szukać bardzo głęboko albo potwierdza się moje przekonanie, że cicha woda rwie brzegi.

– Siadaj tu. – Klepię miejsce obok. Trzynastolatek chętnie przyjmuje ofertę i wygląda tak, jakby chciał mnie zasypać gradem pytań. Widać, że czuje się znacznie lepiej na swoim terenie niż w oślizgłych lochach.

– Co ci się stało w rękę? – pytam, nim z jego otwartych ust wydobędzie się dźwięk. Zabandażowane przedramię chłopca spoczywa w temblaku.

– Spadłem z drzewa. Wczoraj zrywałem jabłka z najwyższych gałęzi – odpowiada głośno i ogląda się na wypoczywające nieopodal dziewczęta. Nie, mały rycerzu, to nie równa się pokonaniu smoka w Grocie Śmierci. – Dzisiaj już nie boli, ale mama się uparła… – Kręci głową z rozczarowaniem, szarpiąc nerwowo za przybrudzony materiał.

– Jeśli będziesz tarmosić opatrunek, pani Zachary tym bardziej nie pozwoli ci go zdjąć – mówię cichym, konspiracyjnym tonem. Brązowe tęczówki Haralda wypełnia strach.

– O kurde…

Wyjmuję różdżkę.

– Chłoszczyść.

Brud stopniowo zanikł i bandaż znów lśni czystą bielą, a zwisająca smętnie, metalowa spinka powraca na pierwotne miejsce.

– Rany, dzięki – wykrztusza Harald. Doznaję miłego ukłucia w okolicach serca widząc, że sprawiłem chłopcu radość. Staram się jednak zachować na twarzy stoicki chłód.

– Też chciałbym czarować…

– Doczekasz się.

– Jak to jest rzucać zaklęcia bez strachu o konsekwencje? – drąży Harald, przybierając mądrzejsze brzmienie. Wyraźnie się rozluźnił. Węże nie trzymają się razem. Ale czasem muszą, gdy dookoła lwy i inne drapieżniki.

Wzdycham, szukając jej w tłumie. Nagle napotykam te zielone oczy i wciska mnie w konar. Nie myliłem się, sądząc, że jestem obserwowany…

– Szczerze? To niezwykle zdradzieckie. Wiesz, że trzymasz w dłoni z pozoru coś prostego, nad czym tysiące czarodziejów nie zastanawia się dniami i nocami. To po prostu część naszej egzystencji. Egzystencji magicznego człowieka. Niestety bywają i tacy, którzy pragną wycisnąć z tego maksimum, bo wiedzą, że nikt nie patrzy i są poza wszelkimi barierami. Eksperymentują i ciągle szukają czegoś nowego, nie poprzestając na ogólnodostępnych książkach, jakie można dostać dosłownie gdziekolwiek. Magia jest kusząca i zwodnicza, łatwo się od niej uzależnić. – Słyszę, jak Harald ze świstem zaczerpuje oddech. Może to właśnie teraz nadszedł ten moment, w którym odkrywa się ciemna strona jego młodej duszy?

– Opisałeś siebie?

– Nie – odpowiadam bez zastanowienia. – Po prostu ciesz się beztroską. Czary nie są ci jeszcze potrzebne do szczęścia. Moje dzieciństwo nie tak dawno dobiegło końca - kontynuuję, zgrabnie pomijając fakt, że od czasu poznania prawdy minęło już osiem lat i żadnego dzieciństwa z tego okresu nie pamiętam.

Perspektywa Septima

*

Słońce poczęło chylić się ku zachodowi, a cienie wydłużały swe mroczne oblicza. Błękitne wcześniej niebo pokryły postrzępione obłoki, natomiast temperatura nareszcie spadła o kilka stopni. Spiekota uleciała z rozgrzanych ciał, nieustannie chłodzonych mroźną lemoniadą. Gospodarz spotkania uznał, że czas rozpocząć mecz. Dziesiątki ścierek poszło w ruch, zaś pasta do pielęgnacji mioteł przechodziła z rąk do rąk. Każdy chciał posiadać lśniący model i odprężyć się przed nadchodzącą rozgrywką. Bracia Zachary tymczasem przytargali brązową skrzynkę; zamki kliknęły i oczom młodych czarodziejów ukazały się cztery różnej wielkości piłki. Największa z nich była czerwonym kaflem; dwa mniejsze tłuczki spoczywały po jego obu stronach. Pod wiekiem skrzyni znajdowało się miejsce dla Złotego Znicza. Alex delikatnie otworzył małą skrytkę i lśniąca powłoka malutkiej piłeczki błysnęła w ostatnich promieniach czerwonego słońca. Antoinette stała już niedaleko w pełnej gotowości, niczym zahipnotyzowana wpatrując się w swój skarb.

– Dobra, ludzie! – Gary, najstarszy Zachary, uniósł ręce i przywołał w pobliże całą dwudziestosześcioosobową grupę. – Mój brat chciałby prosić naszą wyśmienitą szukającą o przemówienie, jednak przedtem wtrącę trzy knuty. Pamiętajcie, że ta gra ma służyć rozrywce i rozgrzewce przed rychłym powrotem do szkoły. Zapomnijcie o ostrej rywalizacji, dumę schowajcie do kieszeni. – Mówiąc to, rzucił pannie Vigier ostrzegawcze spojrzenie. – W pierwszym pojedynku zachowamy swoje pozycje, w drugim się zabawimy. Drużyny zostaną wybrane od nowa, a role będziecie losować z kapelusza. Świetny pomysł, co? Po prostu bawcie się dobrze!

Gary’ego pożegnano oklaskami i dziarskimi okrzykami. Zaraz po nim na piedestale stanął Alex, uśmiechając się przepraszająco. Antoinette wstrzymała oddech. Rozumiała przesłanie tego gestu.

– Fakt, zamierzałem uczynić to, co zdradził już Gary. To Pippa powinna paroma ciepłymi słowami oficjalnie rozpocząć mecz. Jest dla mnie nie tylko przyjaciółką i… wsparciem, ale też wzorem do naśladowania. Nie ugina się pod naporem przeciwności, realizuje marzenia. Własnymi siłami zdobyła wysoką pozycję, ale talent godny pozazdroszczenia ma we krwi – wyrzekł, mocno splatając palce. Brzmiał szczerze, wobec czego Antoinette odrzuciła na bok wspomnienie ich dziwnej bliskości. Nie sądziła, że zostanie poproszona o wystąpienie, ale wyprostowała plecy i z nieukrytą radością stanęła obok Alexa.

Wszyscy patrzyli na nią wyczekująco, zapewne chcąc rozkoszować się już lotem oraz zespołową pracą podczas podwórkowego meczu. Zerknęła na przyjaciela, szukając w jego oczach błysku aprobaty. Znalazła.

– Cóż, nie przygotowałam żadnej mowy – zaczęła nieśmiało, przyglądając się twarzom gości. Miny Septima nie potrafiła rozszyfrować, choć na niego patrzyła najdłużej. – Cieszę się, że przybyliście. Kiedy dostałam zaproszenie od sprawcy zamieszania, pomyślałam: jak on zbierze chociaż dziesięć osób w najgorętszym okresie wakacji? Niepotrzebnie zwątpiłam. To nie jest jedynie okazja do spotkania i imprezy, ja widzę w was niekłamaną pasję do quidditcha. Cenię was za poświęcanie temu sportowi cennego czasu. Jest tu cała moja gryfońska drużyna, ale dzisiaj nie będziemy grać razem. Korzystając z okazji, dziękuję wam za chwile, jakie dzielimy! Za wspólne treningi w niepogodę, strategiczne plany przy grze w karty i kremowym piwie. Jesteśmy sobie bliscy. – Policzki dziewczyny spąsowiały. – Alex mądrze wspomniał, że dążę do celów. Czasem to, co lubicie i kochacie, może być przyczyną do smutku. Czy warto się poddawać? Nie warto. Wtedy zaprzepaszcza się to, na co pracowaliśmy. Należy przełknąć klęski – jej wzrok znów bezwiednie powędrował ku Septimowi, trzymającemu się na uboczu – i ćwiczyć dalej. Walczcie o marzenia. Zacznijmy grę! – Była zadowolona, że zdołała spontanicznie wymyślić parę prostych zdań. Przyjęła żywy aplauz z szerokim uśmiechem i usunęła się na bok, aby ochłonąć.

Nadeszła pora na oznaczenie boiska. Gary z pomocą Septima utworzyli wokół owalu niewidzialne ściany, mające za zadanie chronić piłki przed wypadnięciem poza linię. Tymczasem Antoinette rozglądała się, w myślach kalkulując szanse i składając drużyny tak, aby obie miały równe szanse. Stwierdziła, że najlepiej będzie, gdy Septim trafi do zespołu z lepszymi pałkarzami i obrońcą, ona poradziłaby sobie z dobrymi ścigającymi.

– Dziwne, że ten arystokrata, Blake, przyjął zaproszenie. – Podchwyciła słowa Kevina Creews’a, obrońcy i automatycznie obróciła głowę. – Strasznie tajemniczy z niego gość.

– Przesadzasz. – Alex miał w zwyczaju bronić innych. – Dzięki wsparciu finansowemu jego rodziny klub w ogóle istnieje. A poza tym na stałe został szukającym. To znaczy, dopóki nie ukończy Hogwartu.

Żelazna obręcz zacisnęła się wokół gardła Antoinette.

– Cholernie przystojny ten Blake – zauważyła Melissa Denise, czarnoskóra Gryfonka. – Szkoda, że Ślizgon, bo pewnie cwaniak, choć przytrzymał mi niedawno drzwi i w gadce jest dość przyjemny.

– Wolę być ostrożny. Raz złapał znicza przed Vigier, co znaczy, że ma wysoce rozwinięte umiejętności. Uważajcie, żeby nie zdradzać żadnych taktyk…

– Och, na Merlina! Nie jest żadnym szpiegiem, a An stoi tuż za nami i podsłuchuje.

– Wcale nie! – żachnęła się dziewczyna, podchodząc do grupki ze skrzyżowanymi na piersi rękoma. – Rozmawiacie za głośno. Ale nie zamierzam się przyłączać do plotek. Wybierzcie mnie i Septima na liderów. Zobaczymy, kto dorwie znicza – powiedziała z żarem w głosie.

*

Jak zadecydowała, tak się stało. Ku lepszej orientacji drużyna Antoinette założyła czerwone szarfy, zaś klika Septima jasnoniebieskie. Harald postanowił sędziować i po pierwszym gwizdku gracze wzbili się w powietrze. Panna Vigier wreszcie doczekała się wymarzonej rześkości i swobody, oderwana od podłoża. Krążyła wraz z pozostałymi przy bramkach, obserwując z góry wypuszczającego piłki chłopca. Kilkuosobowa publiczność zawyła z zachwytu.

– Czas start! – zawołał Harald i czmychnął z boiska.

Przez ułamek sekundy An śledziła drogę złotego znicza, ale nie wyrwała Błyskawicy do lotu. Skierowała wzrok na Septima, krążącego po polu jak sęp. Nastolatce podobało się jego rozluźnienie i wypisany na twarzy relaks, i poczuła nić pierwszej sympatii, choć przysięgła sobie, że schwyci znicza przed nim.

Kilkanaście stóp nad ziemią rozpętała się prawdziwa wojna. Tłuczki śmigały ze świstem, odbijane zaciekle przez pałkarzy. Ścigający twardo walczyli o kafla i punkty, skrupulatnie zapisywane przez dwie ochotniczki. Antoinette znajdowała się poza tą bitwą, bo do niej należało inne zadanie, utrudnione przez nieznośnie szybką, złotą piłeczkę. Próbowała także przyjrzeć się ruchom taktycznym Septima, ale blondyn nie przymierzał się do zastosowania zwodniczych trików, tkwiąc pod wielkim znakiem zapytania. W pewnym momencie zwiódł ją odblask światła od tarczy czyjegoś zegarka. Zmarnowała kilka cennych sekund, podczas których jej przeciwnik mógł wypatrzyć znicza. Postanowiła posiedzieć mu na ogonie, dyskretnie i z palcem na pulsie. Chciała wylądować z piłeczką w dłoni i satysfakcją w sercu. Inaczej zmartwi Gryfonów kiepską kondycją…

– Niech ci tłuczek świśnie – mruknęła pod nosem, zauważając zakradającego się ku niej Septima. Wtem, tuż obok ucha chłopaka przeleciała szybko czarna piłka i Antoinette natychmiast spięła ciało. Młody Blake zdołał uciec przed złośliwym tłuczkiem.

I wtedy za jego plecami, na tle zachodzącego słońca, przemknął znicz. Antoinette śmignęła wzdłuż boiska, omijając szerokim łukiem zawodników. Z krnąbrnym uśmiechem przeleciała blisko Septima, karcąc w myślach nieuwagę chłopaka.

Nie sądziła, że Septim miał własny plan i również dostrzegł cenną piłeczkę. Z zawrotną prędkością zanurkował i wykonał mistrzowską pętlę wokół dziewczyny, a później zaczął swobodnie podpływać do znicza, który ni z tego, ni z owego zmienił trasę lotu. Widownia zawrzała.

Ktoś przypadkiem został uderzony kaflem i pani Zachary zajmowała się bezpieczną eskortą.

Do pomocy włączył się Gary, odbijając tłuczka w kierunku Septima. Piłka uderzyła o włosie jego miotły, przez co momentalnie stracił panowanie. Antoinette wykorzystała tę chwilę i bez problemu złapała znicza. Pod palcami czuła znajomą, ciepłą od promieni fakturę; drobne, delikatne skrzydełka zastygły w bezruchu. Wykonała pożądane przez publiczność salta, ale samozadowolenie spowodowane wygraną ulotniło się w ciągu pół minuty. Przez chwilę analizowała obrazy ze świeżej przeszłości i doszła do wniosku, że Blake mógł złapać znicza, ale zrezygnował.

Pozwolił jej zwyciężyć.

***