Rozdział I „Wzloty i upadki”

“Every time I close my eyes,

I see my name in shining lights.”

***

Każda gra jest warta świeczki. Małego płomienia, który można otoczyć dłońmi i osłonić przed oddechem wroga. Odpuszczenie to oznaka słabości, dopiero wygrana daje satysfakcję i pozwala na tryumf. Ważne jest, żeby zastosować wszystkie znane chwyty, a opuścić pole walki z czystym, nieskalanym oszustwem sumieniem. Zasada ta zajmuje honorowe miejsce w moim sercu i na ostatnich stronach zeszytów szkolnych. Z tych kilku prostych słów czerpię niewiarygodną siłę i twierdzę, że jestem nieprzejednana jak lew, jakiego podobiznę z dumą noszę na piersi, oznajmiając całemu światu, iż posiadam wielką moc. Potrafię zawalczyć o marzenia bez przesadnej potrzeby bycia bohaterką. Czas powinien sam zweryfikować, czy zapiszę się w kartach historii jako jedna z czarodziejek, która umiała podnieść głos, gdy cała reszta skrupulatnie odwracała spojrzenia, obawiając się konsekwencji. Pokora służy słabym, zaciętym – pewność.

Do nałożenia zostały mi jeszcze czarne, skórzane rękawice. Patrzę w lustro o wyszczerbionej, srebrnej ramie, wiążąc na czubku głowy ciasnego kucyka. W odbiciu widzę swoje współzawodniczki, ubrane już w beżowe szaty z mnóstwem czarnych zdobień, wiązane z przodu i podkreślające dziewczęce, smukłe sylwetki. Szaty Harpii z Holyhead – drużyny dla prawdziwych dzikich kocic.

Muszę także przetrzeć po raz ostatni wyścigową miotłę i chuchnąć na koniec trzonka, choć wiem, że to nie łut szczęścia a zdolności przynoszą chwałę. Przedtem jednak uśmiecham się do własnych, motywujących myśli. Żyję chwilą i żyję przekonaniem, że ten wieczór będzie należeć do mnie. Znów odniosę zwycięstwo i okrążę cały stadion dwukrotnie, by dokładnie pokazać widzom uwięzionego w uścisku, złotego znicza.

Gdzieś ponad nami stadion huczy od wrzawy kibiców, niecierpliwie oczekujących na przedstawienie obu zespołów i rozpoczęcie meczu. Ściany niemal drżą w posadach. Tysiące wiedźm oraz czarodziejów pragnie ujrzeć starcie dwóch mocarnych tytanów z nadzieją, że bilety o wartości kilkunastu galeonów dadzą im rozrywkę na długie godziny. Sama też nie chcę, by pojedynek zakończył się po paru minutach. Ekscytacja musi dosięgnąć zenitu!

– Mamy to. – Robię obrót na pięcie i śmigam wzrokiem po twarzy każdej z towarzyszek broni. Podobają mi się iskry widoczne w ich oczach. Są gotowe na ostrą rozgrywkę i, podobnie jak ja, przeświadczone o wspólnym sukcesie. Nadchodził moment, by przeistoczyć teoretyczną naukę w czyn i pokazać, kto tu rządzi. Okazujemy sobie wsparcie, kładąc dłonie jedna na drugiej i wysoko wyskakując po odliczeniu do trzech.

– Idziemy – mówi kapitanka. Bierzemy miotły i ustawiamy się w dobrze znanej kolejności: przywódczyni, szukająca, pałkarki oraz ścigające. Jakkolwiek by nie było, wszystkie jesteśmy pierwsze i zależne od dobrej współpracy. – Weźcie głębokie oddechy. Pora przedstawić się innym…

Przestępujemy przez próg przebieralni i idziemy słabo oświetlonym tunelem, miarowo pnącym się w górę. Im więcej kroków, tym lepiej słychać kakofonię śmiechów, krzyków i rozmów; dosłownie miliard cząsteczek dźwięku rozproszonych w powietrzu. Spiker donośnie oznajmia o naszym przybyciu. Magiczne, białe kule, działające jak reflektory, skupiają się na prostokątnej wnęce. Powoli wyłaniamy się z cienia, mrużąc powieki od nagłej jasności. Nie ma jednak czasu na oswojenie się z przytłaczającą wielkością hali. Natychmiast odbijamy się od murawy na Błyskawicach i Nimbusach, wykonując popisowy układ i dokładając największych starań, by osiągnąć maksymalną prędkość. W uszach słyszę nieprzyjemny świst wiatru, ale żołądek skręca się od pysznej dawki szczęścia.

– Spójrzcie tylko! – ryczy prowadzący, podjudzając publiczność do pisków i jazgotu. – Spójrzcie na naszą narodową chlubę! Poznajecie?!

Większa część widowni, kibicująca Harpiom, zaczyna skandować moje imię. Gwiazdorsko szczerzę zęby do obiektywów aparatów, choć zaraz powracam do bojowej i stanowczej postawy. Marzę już tylko o tym, by padły ostateczne instrukcje i wreszcie wypuszczono piłki. Wkrótce po nas wychodzą pomarańczowi nieprzyjaciele – Armaty z Chudley. Butni, odważni wojownicy, o których nigdy nie powiedziałabym, że są ciency i łatwi do zmiażdżenia. Na gwizdek sędzi dwie siedmioosobowe grupy wlatują w centrum stadionu. Musimy podać im ręce w hołdzie miłości do sportu i sprawiedliwego zachowania podczas meczu. Nie zatrzymuję wzroku na żadnym z młodych mężczyzn, dopóki nie zauważam znajomej, czarnej grzywy. Przez moment odczuwam łaskotki, lecz szybko chowam sentymenty, pozwalając jedynie na chłodny, zdystansowany gest. Dziś definiuje nas słowo wrodzy.

– Otwieramy skrzynię! – krzyczy rozentuzjazmowany czarodziej do obsypanej nagłaśniającymi zaklęciami różdżki. – Przypominam zawodnikom, o co walczą. O WYJAZD NA MISTRZOSTWA EUROPY! Zegar został uruchomiony! ZACZYNAMY!

Quidditch nie zna prawa do namysłu. Trzeba działać szybko i korzystać z wiedzy, którą powinien posiadać każdy znamienity gracz. Już od pierwszych sekund wzrasta ciśnienie. Jeśli ktoś się zgubi – odpada i przegrywa. Dwie Harpie właśnie zdobyły dziesięć punktów, przerzucając kafel przez jedną z trzech obręczy. Wystawiam do nich kciuka i prędko powracam do poszukiwań. Złoty znicz jest niemal niedostrzegalny w sztucznych światłach i na tle kolorowych ubiorów obserwatorów, zlewających się w żywą masę barw. Dziękuję bogom za sokoli wzrok i zdolność wychwytywania małych, znaczących szczegółów. Śledzę z ciekawością czyny szukającego z Armat, z zadowoleniem stwierdzając, że nie zauważył jeszcze maleńkiej piłeczki. Mógłby zastosować specjalny zwód, ale od czasów szkolnych nie daję się nabierać na podobne sztuczki. Aspiruję na bycie mistrzynią. Póki przedstawienie trwa w najlepsze, omijam graczy i złośliwe tłuczki, od wielu minut nie spuszczając dyskretnej uwagi ze złotego ptaszka. Zachowuję bezpieczną przestrzeń, by w razie koniecznej interwencji szybko przejąć władanie nad zniczem i zakończyć mecz pięknym zwycięstwem. Spiker komentuje każdy ruch, dzięki czemu sama kontroluję całe szaleństwo. Zawsze trzymam palce na pulsie – oto kolejna domena, jaką powinnam wyryć na czole tych, którzy spróbują mnie prześcignąć albo udowodnić, że w moich drobnych członkach wcale nie ma energii zdolnej do przenoszenia gór.

Armaty odrobili zadanie domowe z rozgrzewki. Rozkręcają się coraz bardziej, nabierając prędkości i odbierając Harpiom piłki. Zerkam na tabelę punktów i ogarnia mnie wściekłość. Pięćdziesiąt do dwudziestu dla oranżowych strzał. Gdybym schwyciła znicza, zakończyłabym udrękę swojego zespołu, ale publiczność żąda widowiska. Nikt nie powróci do domu wyczerpany i radosny, jeśli mecz potrwa niecałe pół godziny. Pochylam się i udając skupienie, lecę w południową stronę boiska, pewna, że marchewkowy przeciwnik łyknie haczyk. Obracam się przez ramię i widzę nieśmiało zakradającą się, jaskrawą plamę. Widząc kątem oka przecinający pole tłuczek, gwałtownie skręcam w lewo; to samo czyni drugi szukający. Niemal słyszę, jak publiczność wstrzymuje powietrze, lecz nie udaje mi się załatwić gracza, bo w ostatniej chwili ktoś odbija twardą, niewyobrażalnie mocarną piłką, ratując zawodnika przed bolesnym uderzeniem.

– Weźcie się w garść! – huczę do mijanych ścigających. Kiwają z respektem głowami i szybują niczym głodne jastrzębie, próbując odebrać przeciwnikom zbawiennego kafla. Niedługo potem zaczynają nam wpadać bramki, co doprowadza Armaty do szału. Są źli i negatywnie nastawieni, wystawiają pazur za pazurem. Wielka Brytania nie bez powodu nazywa ich tygrysami. Gryzą i zadają cięte rany. Harpie kąsają i żądlą. Jad bywa śmiertelny.

Mijają godziny. Staję się odrobinę zmęczona oczekiwaniem i postanawiam wreszcie zdobyć znicza. Pytam nawet o radę kapitanki, która zgodnie przytakuje, twierdząc, że nie powinnam czekać.

– PATRZCIE! Widzę, czuję… wiem! VIGIER MA ZNICZA NA CELOWNIKU!!! – wrzeszczy spiker. Czarodzieje tupią zaciekle o podłogi trybun.

Istotnie, złotą piłeczkę mam tuż przed nosem. I nikt mi jej nie odbierze. Wyciągam rękę do przodu. Dotykam już gładkiej powierzchni…

– AN-TO-INETTE! AN-TO-INETTE!

Już prawie…

*

– Antoinette? – łagodny głos mojego ojca przebija się delikatnie przez kurtynę snu. Czasem żądam od niego, aby był bardziej szorstki, kiedy mnie budzi, jednak on uparcie twierdzi, że w wakacje powinnam się wysypiać, bo mam tylko kilkanaście lat i nadal rosnę. Rozlepiam z niechęcią powieki, tracąc ostatnie obrazy podświadomych marzeń i przecieram spocone policzki kłykciami. Gdy odzyskuję zdolność patrzenia, zauważam biały sufit i ułamek sterczącego ni to na korytarzu, ni to w progu, tatę.

– Co? – rzucam osowiale na powitanie, spychając w bok kołdrę. Mimo otwartego na oścież okna, w pokoju jest duszno i gorąco. Najcieplejsze angielskie lato od wielu, wielu lat. Codziennie żar leje się z nieba strugami, a słupek rtęci uparcie rośnie.

– Dwunasta godzina. – oświadcza dobitnie mój rodziciel. Więc wcale nie dba o zdrowie jedynaczki. Naciągam wielką poduszkę na twarz, ale za chwilę ją strącam i siadam gwałtownie. Spuszczam nogi na panele, podsuwając piętami puchowe kapcie.

– O rany, konie… –  jęczę. Lipiec służył mi wczesnemu wstawaniu. Ubiegałam nawet babcię, biegnąc skoro świt do stajni i zajmując się trzema podopiecznymi. W sierpniu rozkwitła pogoda, a słońce okropnie mnie rozleniwiało i odbierało wszelkie chęci.

– Nie martw się, Henry przyszedł rano. Podał świeże siano i zmienił wodę – odpowiada tato. Jest przystojnym mężczyzną o jasnych, rudawych włosach. Choć trochę łysieje, nadrabia proporcjonalnymi, królewskimi rysami i intensywnie zielonymi tęczówkami, oraz, co najistotniejsze w powłóczystości spojrzenia, a dziwne, jak na płeć męską – gęstymi rzęsami. Odziedziczyłam urodę po nim. Dobrze, że linii Vigierów poskąpiono piegów, bo tych akurat nie znosiłam. Pocałunki promieni, dobry żart, czasem pokazywały się w okresie letnim na nosie, zimą bledły.

Wzdycham i opadam na rozbebeszoną pościel.

– Jak to możliwe, że spałam tak długo? – pytam.

– Antoinette… – Tato wstępuje na dywan i wyciąga zza pleców dużą kopertę oznaczoną stemplem Hogwartu. – Przyszły niedawno.

Przełykam głośno. W mojej głowie pojawiają się trzy wyrazy. Standardowe Umiejętności Magiczne. I jeszcze jedno hasło – wyniki.

– Idę wziąć kąpiel – mruczę, wstając z łóżka.

Ojciec wygląda na całkowicie zaskoczonego. Biedak naprawdę sądził, że rozerwę papier zębami i wskoczę mu w ramiona, chwaląc się wysokimi notami.

– Zaraz – łapie mnie za bark – nie zamierzasz otworzyć?

– Myślałam, że mnie wyręczysz… – Nie kryję rozczarowania. Wolałabym, aby pierwszy dowiedział się o moich miernych ocenach i wygłosił reprymendę. W quidditchu mogłam być odważna. W nauce byłam najgorsza.

– Przestań burczeć jak dziecko – karci tato, po czym kładzie list na komodzie, tuż obok otwartej skrzyneczki z milionem proporczyków różnych drużyn sportowych. Pamiątki po licznych wyjazdach. Bilety kolekcjonuję w specjalnym klaserze, a na prześcieradle mam logo Harpii. – Wychodzę do ministerstwa. Muszę obejrzeć sprawozdania jakiegoś żółtodzioba, który przeinaczył nazwę niemieckiego klubu miotlarskiego i nikt nie może mu wbić do rozumu poprawnej wersji – wzdycha z politowaniem, próbując zapiąć maleńkie guziki mankietów.

– Daj, ja to zrobię. Mam zręczniejsze palce.

Lubię pewne tradycje, jakie mamy razem. Często wyręczam tatę chociażby w wiązaniu krawatów. Lubię też zapach jego służbowych, białych koszul, które co wieczór pierze i prasuje babcia.

– Dziękuję, skarbie. – Dostrzegam w oczach rodziciela pewne zdenerwowanie, szybko zastąpione przez wdzięczność i miłość. – Uporasz się do wieczora z otwarciem koperty? – pyta.

Kieruję źrenice ku górze i prycham.

– Miłego dnia w pracy.

Po odejściu taty postanawiam zaścielić tapczan. Niedbale wygładzam zmarszczenia i narzucam na całość wrzosowy pled. Później zbiegam ze schodów i wpadam do kuchni. Mieszkamy w jednorodzinnym, typowo wiejskim domu, ulokowanym na Zielonym Wzgórzu. Wokół posiadamy niezliczoną ilość źródełek, lasów i pól. Miejsce zdecydowanie piękniejsze od zatłoczonego Londynu, gdzie czarodziejska krew traci na znaczeniu.

Babcia akurat kroi czarami warzywa. Kawałki same wskakują do miski, jakby cieszyły się, że zostaną zjedzone. Kiedy byłam dzieckiem, pomagałam robić sałatki, lecz musiałam używać noża zaczarowanego w taki sposób, aby ostrze nie kaleczyło niezdarnych, dziecinnych łapek.

– Cześć – cmokam usiany płytkimi zmarszczkami policzek i wyciągam z szafki szklaną miskę. Pojemniki z płatkami, stojące na kredensie, wyjątkowo nie wydają mi się zachęcające. Zbożowe, czekoladowe, z cynamonem… truskawkowe kuleczki?

– Obiad za godzinę – ogłasza babcia.

Odkładam puste naczynie i siadam przy stole.

– Nie jestem wcale głodna…

Starsza kobieta doprawia warzywa pieprzem i intensywnie pachnącymi ziołami. Patrzy na mnie zza opadających na czubek nosa okularów, uśmiechając się sekretnie. Mona Lisa, znająca wszystkie sekrety wnuczki.

– Jesteś kłębkiem nerwów – zauważa słusznie.

– Martwię się tymi głupimi wynikami – przyznaję niechętnie. Nigdy nie zdradzam przed ludźmi obaw, ale babci ufam. Od ponad piętnastu lat z powodzeniem zastępuje mi matkę. – Te egzaminy… napisałam je fatalnie. – Marszczę brwi. – Wkurzę tatę i znowu się pokłócimy.

– Frank cię kocha. Wie, że wolisz sport od ślęczenia nad kajetami.

Miło z jej strony, że próbuje mnie usprawiedliwiać.

– Z demonami trzeba walczyć, An. Idź na górę i zdecydowanym ruchem otwórz kopertę! Inaczej zje cię stres i zmarnujesz dzień. A ten zapowiada się wyjątkowo.

Patrzę na posiwiałego anioła stróża.

– Pokaż samej sobie, że jesteś dzielna – dodaje zachęcająco. – Po trzynastej postawię tu obiad – puka w obity ceratą blat – i wymagam, żebyś zmiotła z apetytem sporą porcję.

Kiwam głową. Jestem Antoinette Vigier, a nie jakąś tam szarą, słabą myszką! Zrywam się ze stołka i wbiegam na stopnie, nie żałując werwy. Nagły przeciąg w moim pokoju sprawia, że delikatna, lekka koperta opada jak listek i ląduje w wąskiej szczelinie pod szafą. Opadam na kolana, wciskając spłaszczoną dłoń w ciasną wnękę i przytulając skroń do drewnianych odrzwi. Gdzieś z kąta dobiega mnie ciche, prześmiewcze pohukiwanie. Mała, szara sówka kpi  z moich poczynań.

– Twoje nieocenione wsparcie, Anastazjo. – Odgarniam na bok grzywkę i bębnię opuszkami po podłodze, próbując wyczuć papierową fakturę dokumentu. Mam! Ale wcale nie wiem, czy chcę go wyciągać. Powinnam obmyślić strategię albo porwać list na strzępy i zrzucić winę na babcine koty, wylegujące się leniwie na trawie. Komediodramat.

Śmieję się cicho, wysuwając spod mebla kopertę. Zdmuchuję kurz i gładzę pieczęć magicznej akademii z czterema herbami. Widok maleńkiego lwa na czerwonym tle dodaje mi otuchy. Wyniki to nic. Przede mną jeszcze dwa lata nauki. Poprawię stopnie. Poprawię…

Podważam sklejone wieczko paznokciem i niepewnie wyjmuję zamieszczoną w środku papeterię. Show must go on.

Perspektywa Antoinette

*

Złote tęczówki w ciepłym świetle świec nabrały demonicznego blasku. Powoli przemierzały przez artykuł „Proroka Codziennego”, momentami zanikając pomiędzy dwoma gniewnie zmrużonymi powiekami. Młody mężczyzna długo po przeczytaniu tekstu wpatrywał się w ruchome, kolorowe zdjęcie, wciśnięte pomiędzy dwoma kolumnami druku, opuszkiem palca muskając miniaturową postać. Jego oczy znacznie złagodniały, gdy zaczął badać szczegóły fotografii przedstawiającej dziewczynę odzianą w strój do quidditcha. Rzadko wyłapywał jej uśmiech pomiędzy setkami uczniów. Dzięki staremu wydaniu gazety miał go pod dostatkiem. Od przeszło dwóch miesięcy ukrywał dziennik pod materacem, niekiedy po prostu wyjmując go i otwierając na trzydziestej stronie w dziale poświęconym szkolnym nowinkom. Tłusty druk zdradzał tytuł, który wzbudził zachwyt całej społeczności magicznej.

ZGARNĘŁA NAGRODĘ MINISTRA MAGII, TYDZIEŃ PÓŹNIEJ PODPISAŁA KONTRAKT Z HARPIAMI Z HOLYHEAD!

Niespełna szesnastoletnia uczennica Hogwartu, Antoinette Vigier, posiada niezwykły talent, jaki dzisiaj możemy porównywać z geniuszami największych sportowców! Młoda czarownica w ciągu czterech lat poprowadziła swój dom, Gryffindor, do piętnastu zwycięstw, co czyni ją prawdziwą rekordzistką. Łapie znicze jeden za drugim! Na początku czerwca br. odbył się upamiętniający apel. Szkolny dziedziniec zaszczycił swą obecnością sam Minister Magii, wręczając nastolatce złotą statuetkę ze zniczem o rozłożonych skrzydłach (zdjęcie na stronie dalej, projekt hinduskiego złotmistrza wyceniony na trzysta galeonów). Antoinette szybko zainteresowały się media i prestiżowe drużyny sportowe. Ostatecznie podpisała kontrakt z Harpiami z Holyhead, obowiązujący ją do wstąpienia do zespołu tuż po zakończeniu szkoły. Przypomnijmy, że obecna szukająca, Heather Leaf, odchodzi za dwa lata na emeryturę.

Chłopak złożył gazetę i wcisnął mocno w skrytkę.

Przyszłość rysowała mu się w bardzo wyraźnych konturach; nie miał żadnych wątpliwości, jakich kolorów użyć, by wypełnić puste pola. W ciągu najbliższego roku miał wystawić cierpliwość na próbę, ale i cieszył się z mnóstwa czasu na dopieszczenie całego planu i powolne wdrażanie spisku w życie. Nad przeciwnościami losu nie kontemplował. Posiadał wystarczający autorytet, by radzić sobie z wszelkimi problemami lub… kazać komuś, żeby zlikwidował takowe za niego.

Uniósł spoczywającą na stoliku obok różdżkę. Chwilę obracał ją powoli i bez namysłu. Od kilku tygodni ćwiczył zawzięcie rozmaite zaklęcia, bynajmniej niezaczerpnięte z podręczników dla młodocianych adeptów magii. Robił to dla zabawy i z czystej ciekawości.

– Inlusion – wyszeptał, nieznacznie kręcąc nadgarstkiem. Z końca różdżki wypłynęła czarna mgła i uformowała się w syczącego węża. Wystarczyło inne wyobrażenie, a fantom przybrał kształt wielkiego, warczącego wilka. Widok ten zadowolił czarodzieja, który nakazał zwierzęciu usiąść. Zjawa wykonała polecenie, obnażając kły, a po dziesięciu sekundach stopniowo zanikła. Chłopak zdmuchnął z narzędzia do czarowania pojedynczą, ciemną nić mgły i odłożył go na miejsce. Nie będzie potrzebować żadnych formułek, kiedy przejdzie etap inicjacji i stanie się…

Przez jego serce przepłynęła fala nagłego bólu. Chwycił się za lewą stronę klatki piersiowej i gwałtownie wstał. Delikatne kłucie przeradzało się w prawdziwie drażniący ucisk, zdolny powalić silną oraz zdrową osobę. Oparty plecami o hebanową kolumnę łoża, zacisnął wargi i zaczął intensywnie myśleć o jednym imieniu: Silver. Wkrótce nieprzyjemna dolegliwość odeszła, a czarodziej przymknął powieki i uśmiechnął się. Jedyna komunikacja, na jaką mogli sobie pozwolić, działała. I z pewnością zostanie mądrze wykorzystana.

Tydzień wcześniej

Rozjuszone podmuchy zimnego powietrza uderzały o skalne ściany jaskini. Przez liczne szczeliny wydobywały się przeciągłe świsty, przypominając jęki konających ludzi. Sama wnęka miała niskie sklepienie, ale była tak długa, że światło dzienne docierało jedynie na kilka stóp w głąb. Dalszymi zakątkami władał mrok.

– Ta kryjówka jest dla ciebie odpowiednia?

– Każda kryjówka jest dobra, dopóki wiemy o niej tylko my, Septimie – uściślił siedzący pod ścianą chłopiec. Twarz ukrył w zacienieniu, jednak jego blade i szczupłe członki były dobrze widoczne.

Septim stał przy samej krawędzi wysokiego klifu i patrzył obojętnie w dół, wprost na błyszczące od słonej, morskiej wody skały. Dzień był spokojny, a okolica martwa i pozbawiona oznak życia. Nawet mewy nie krążyły wokół ze znajomym krzykiem.

– W takim razie słusznie przyniosłem ci nowe ubranie i koc – spostrzegł, po czym odwrócił się ku mieszkańcowi groty. Wyciągnął różdżkę i wyczarował kilka ognistych kul, lewitujących leniwie w powietrzu. – Będą płonąć przez wiele godzin. Ogrzej się. Możesz złapać je w dłonie, nie parzą.

Nastąpiła cisza.

– Silver?

– Tak? – wychrypiał tamten w odpowiedzi.

– Nie będę mógł cię odwiedzać przez resztę ferii. Istnieje coś takiego jak… powiedzmy… wykaz teleportacji. I tak ryzykowałem, przybywając tu po raz drugi. Zobaczymy się po moim powrocie do Hogwartu. Nie chcę cię jednak zostawiać bez niczego… – Septim podszedł do tajemniczego młodzieńca i przycupnął obok niego. – Daj mi rękę.

– Co chcesz zrobić? – zapytał nieufnie Silver. Nie uzyskał odpowiedzi. Septim ujął chude przedramię i wypowiedział szereg dziwnych słów, brzmiących niczym długa modlitwa. Kiedy przerwał, przez skórę ich obu przebiegł czerwony, jaskrawy punkt, trafiając aż do serc.

– Czułem to…

– Dzięki temu będziesz mógł mnie wezwać w wyjątkowych przypadkach. Mówię serio, bracie. TYLKO wyjątkowych – odparł.

– Wezwać? Mam pstryknąć palcem i będziesz? – zawołał z lekką kpiną Silver.

Czarodziej nie dziwił się, że chłopiec wykazuje złość. Przebywał w tych okropnych warunkach sam od wczesnej wiosny, marznąc i pożywiając się nienależycie.

– Dokładnie. Działanie obustronne, więc możemy za niedługi czas spróbować. I pamiętaj… z tym nie ma żartów.

– Nie martw się. Nie spocznę, nim nie pozbędziemy się tyrana – rzucił twardo i przyciągnął jedną z płomiennych kul, tuląc ją czule do zziębniętego ciała.

*

Przypominała pędzący wiatr w zielonych warkoczach lasów liściastych. Jej smukłe łydki, opięte białymi bryczesami, były przyciśnięte z całych sił do boków karej klaczy, galopującej po złotych bezdrożach angielskich, naświetlonych słońcem łąkach. Czarna grzywa konia tańczyła jak chmara setek rozdygotanych os, zaś kosmyki lśniących blond włosów Antoinette, wydostające się spod ciasno splecionego kłosa, przypominały jednocześnie pęki żyta i snopy porannego światła.

Często porzucała troski i rozkoszowała się jazdą, zatracona i rozmiłowana bez pamięci w wielkiej pasji. Czasem zwalniała tempo do spokojnego kłusa i wyruszała nad rzekę, gdzie zeskakiwała z gracją z końskiego grzbietu i siadywała na kamiennym brzegu, mocząc zmęczone stopy w chłodnej, przejrzystej wodzie. Tam zapominała o tym, że cuchnie potem swoim oraz zwierzęcym, i pogrążała się w samotnych rozmyślaniach.

Pan Vigier przed dekadą wykupił piękne ziemie wraz ze stadniną koni i wynajął parobka, nauczającego Antoinette sztuki konnej, a ponadto opiekującego się zwierzętami przez cały rok, gdy dziewczyna przebywała w zupełnie innej części Wielkiej Brytanii. W wakacje nastolatka powracała do domu i rzucała się w wir hippiki, pragnąc bez smutku i nostalgii przetrwać dwumiesięczny okres bez quidditcha. Tylko w zainteresowaniach umiała odnaleźć ostroję. W sercu miała dzikość, w oczach złośliwą iskrę – ale gdy zajęła się sportem, magicznym lub mugolskim, jej duszę wypełniała szczera radość; tym samym zmieniała się także w wyciszoną, skupioną na celach personę.

Po odpoczynku i wrzuceniu do strumyka kilkudziesięciu maleńkich kamyczków, wyciągała nogi z wody i pozwalała im wyschnąć na słońcu. Potem wciągała skarpetki, zakładała czarne, ubłocone sztyblety i wracała do domu spacerem, idąc tuż obok konia lub układając się na jego rozgrzanym ciele. Tak płynął dzień za dniem. Obojętniała na inne aktywności, ograniczając do minimum pomoc babci, która wszystkie czynności załatwiała paroma praktycznymi zaklęciami. Nad ranem, gdy słońce jeszcze niedostatecznie ogrzało ziemię i nie wzeszło wysoko, Antoinette wymykała się do stajni, czyściła boksy, dosypywała paszy i dolewała wody podopiecznym. Po szybko zjedzonym śniadaniu i prysznicu znów wychodziła, spędzając przy koniach czas do późnego popołudnia. Szła na obiad, a nie połknąwszy dobrze ostatniego kęsa – ponownie wyfruwała przez frontowe drzwi. Minuty bezlitośnie upływały, a około wieczora niechętnie wracała na stałe do chłodnych czterech ścian, wypijała kakao przyrządzone przez babkę i oglądała z ojcem nudne programy rozrywkowe w mugolskiej telewizji. Gdy szła spać, wkraczała w znaną tylko sobie krainę marzeń, wplątując palce w długie włosy i rozkoszując się powiewem nocnego wiatru, dostającego się przez uchylone okno... Doceniała sielską i spokojną egzystencję, choć brakowało jej momentami gwarnego Hogwartu i związanej z quidditchem adrenaliny. Tam była gwiazdą sportu, a na Zielonym Wzgórzu – przeciętną szesnastolatką. Nie lubiła przeciętności; lubiła bycie kimś.

W dzień odebrania wyników z egzaminów, wieńczących piąty rok wytężonej nauki, była oblepiona nerwami. Szybko powróciła do domu po krótkiej przejażdżce i czekała z niecierpliwością na ojca, gniotąc w ręku świstek z ocenami. Wciąż patrzyła na zegar. Szeroka wskazówka nieubłaganie zbliżała się do siódemki. Przyrządzona przez panią Ursulę pieczeń nie tylko przyciągnęła koty do kuchni, ale także zapachem zwiastowała rychłe przybycie jej syna.

– Rozłóż talerze, bezczynnym siedzeniem nic nie zmienisz – rzuciła starsza kobieta w stronę wnuczki. – I przygarb się trochę, bo pękniesz od tego spięcia – dodała ze śmiechem.

Dziewczyna niechętnie opuściła kanapę i wkroczyła do sąsiedniego pomieszczenia. Wyjmowała z szuflady sztućce, kiedy w salonie rozległ się trzask, oznajmiając o aportacji pana Vigiera.

– Jestem! – zawołał, z niegłośnym hukiem rzucając teczkę obok kominka. Antoinette zastygła w bezruchu, przeczuwając, że zaraz zacznie być wypytywana o rezultaty kilkudniowych zmagań z trudnymi testami. – Ale młyn w robocie. Ledwo uniknąłem siedzenia w biurze do nocy. – Mężczyzna wpadł do jadalni i nalał sobie z dzbanka cytrynowej lemoniady, którą pani Ursula w letnie dni przygotowywała do posiłków. – I jak tam, moja panno? – spytał, patrząc na córkę. – Zadowolona?

Antoinette przygryzła wargę i sięgnęła do kieszeni spodenek po zmaltretowaną kartkę. Wyciągnęła rękę w kierunku ojca, jednak ten pokręcił przecząco głową.

– Nie musisz ich pokazywać – powiedział z błyskiem w oku.

– Nie? – nadzieja w głosie młodej czarownicy była boleśnie słyszalna.

– Tak się składa, że… – pan Vigier odsunął krzesło od stołu i usiadł, luzując węzeł krawatu – …że twoje wyniki były bardzo słabe, wobec czego otrzymałem ich kopię oraz wezwanie do szkoły poświadczone przez dyrekcję. Będę musiał osobiście podpisać jakieś świstki, bo skoro chcesz nadal być uczennicą Hogwartu, zostaniesz zobowiązana do odbycia dwóch sprawdzianów poprawkowych. Dwóch, Antoinette. Wykorzystasz cały limit. – Uniósł wysoko brwi.

Dziewczyna otworzyła usta w niemym wyrazie zdziwienia.

– I mówisz to tak spokojnie? I dopiero teraz? – wyrzuciła z irytacją, gdy pierwszy szok minął.

Mężczyzna skinął głową.

– Czułem, że się trochę przejmiesz. Dlatego nie pisnąłem ani słowa, żebyś w strachu przemyślała sprawę – odparł poważnie.

Oboje wymienili spojrzenia. Antoinette była zażenowana sytuacją.

– Poprawię się – burknęła, spuszczając wzrok.

– Wspaniale. Kiedy obiad?

***