Rozdział III „Pod osłoną nocy”

„Wystarczy jedna iskra,

By niebo spowiły płomienie.”

***

Znicz? – Alexander ujmuje moją dłoń i usiłuje rozpleść palce, mocno zaciśnięte na maleńkiej, złotej piłeczce. – Byłoby szkoda, gdybyś go zepsuła, prawda? – pyta głupio. Niby chce doprowadzić mnie do ładu, ale widzę, że jest zaskoczony. Wzdycham i wyciągam rękę, oddając przyjacielowi cenną własność. Delikatnie kładę Błyskawicę u stóp, jednak zaraz podbiegają dwaj chłopy, prosząc grzecznie o pożyczenie miotły „na chwilę”. Dość niechętnie kiwam głową, ponieważ znam ich tylko z widzenia. A może nadszedł czas, aby wreszcie ocieplić wizerunek samolubnej, butnej gwiazdy quidditcha? Skoro zdobyłam się na miłą mowę powitalną, mogę być życzliwa choć jednego wieczoru. Posyłam nastolatkom kwaśno-słodki uśmiech. Ze zwycięskimi okrzykami wybiegają w pole, podziwiając Dark Radiance z każdej możliwej strony.

– Co jest? Nie cieszysz się, że wygrałaś? – Alex zawzięcie miętoli błękitną, lnianą szarfę. Był szczęśliwy, grając u boku Septima, ponieważ przed rozgrywką wysoko przybili sobie piątki. – Jakoś pobladłaś.

Rozglądam się wokół, całkiem nieświadomie poszukując wzrokiem blond czupryny. Ślizgon został otoczony przez drużynę, gratulującą mu dobrej gry. Najwidoczniej każdy bawił się rewelacyjnie kilkadziesiąt stóp nad powierzchnią ziemi. Septim rozmawiał z młodocianym towarzystwem bardzo chętnie, ale ja postanowiłam pozostać poza wpływem tej ułudy.

Zaczyna zapadać zmierzch, a słońce jest już jedynie krwistoczerwonym półokręgiem, żegnającym się z ciemniejącymi pagórkami Walii. Pomarańczowe, zachodnie niebo, zmieszane z budyniowym różem, powoli przegrywa bitwę z nadchodzącym wieczorem ubranym w granat. Dni po pierwszej połowie sierpnia są nieznośnie krótkie.

– Antoinette, kontaktujesz?

– Nie – zaprzeczam szybko, spoglądając w kierunku bruneta. – To znaczy tak. Zaraz wracam. – I ruszam z miejsca. Po drodze do budynku mieszkalnego słyszę rozczarowany głos Haralda, mówiącego:

– Kurde, trochę krótki ten mecz. Musieli się tak śpieszyć?

– Przecież będzie jeszcze jeden – uspakajała go Melissa. – Naoglądasz się w Hogwarcie…

Wkraczam do chłodnego, ciemnego salonu. Z kuchni, gdzie pani Zachary opatruje uderzoną kaflem dziewczynę, dobywa się strumień żółtego światła oraz ciche pojękiwanie. Poza tym domostwo jest niemalże puste, a na półpiętrze cisza dźwięczy mi w uszach. Na szczęście nie mam problemów z odnalezieniem łazienki w zaślepionym korytarzu. Przesuwam zamek w białych drzwiach i siadam na krawędzi wanny, potem odkręcam kurek z zimną wodą. Nawilżam skórę dłoni i przecieram dziwnie rozgrzaną twarz. Nie do końca rozumiem, dlaczego czuję wewnętrzne rozdarcie, jakby wstąpił we mnie jakiś demon. Wiem tylko tyle, że odkąd zobaczyłam Septima, nie jestem sobą.

Nigdy specjalnie nie zwracałam na niego uwagi, zresztą Ślizgonów omijałam szerokim łukiem, dostrzegając w Domu Węża samych podejrzanych typów, mordujących spojrzeniami niczym mityczny Bazyliszek. W innej części magicznej akademii pewnie był popularny, ale podchodziłam do tego z dystansem. Obojętność pękła, kiedy sprytnie schwycił znicza w rozgrywce między Gryffindorem i Slytherinem. Użył sztuczki, której nie poznałam przez wiele lat pochłaniania wiedzy teoretycznej i wyczerpujących treningów – a ile mógł ich posiadać w zanadrzu? Został szukającym, co oznaczało, że musiałam wylać jeszcze więcej potu, by nie utracić zwycięskiej pozycji. Rok szkolny zbliżał się nieubłaganie, a ja w ciągu wakacji straciłam formę. Septim szybował nade mną jak głodny sęp…

Wstaję i opieram łokcie o umywalkę. Lustro osadzone jest na tyle nisko, bym mogła dostrzec własną twarz. Przez moment zwyczajnie badam zielonooką postać – jej lewy policzek zdobi cieniutka jak pajęcza nić szrama, co oznacza, że przez nieoczekiwane nerwy zadrapałam się przydługimi paznokciami. Alex miał odrobinę racji, mówiąc, że moja cera straciła naturalny, zdrowy kolor. Na szczęście w ciemnościach nikt nie zanotuje tak błahego faktu.

Bezwiednie wycieram ręce o spodenki i opuszczam sterylnie czyste, pachnące cytrynowym mydłem pomieszczenie. Kiedy znajduję się już na parterze, z uciechą przyjmuję wszędobylską jasność żarówek, działających dzięki magii. Mam ochotę rzucić się na pobliski fotel, wyprostować nogi i popijać napój babci.

Właśnie! Gdzie zostawiłam plecak? Pędzę do holu i odkrywam, że bagaże gości są ułożone w sporych rozmiarów piramidę – a przecież miałam dać pani Zachary termos z kakao i pakunek z ciastem! Jeżeli coś się rozlało i zamoczyło przy okazji rzeczy innych osób, słono za to zapłacę. Nerwowo odgarniam włosy i podnoszę czarną, skromną walizeczkę, aby udostępnić widok na głębiej umieszczone tobołki. Karcę się w myślach, mocno poirytowana swoim zapominalstwem. Jestem przekonana, że piernik z marmoladą przypomina obecnie cienki placek i będę go w samotności zdrapywać z papieru.

– Czegoś szukasz? – O nie. Ten głos. Obracam się na pięcie, intuicyjnie splatając ręce na piersiach. Nie zdążyłam się oswoić z jego głosem, ale bez problemów rozpoznałabym właściciela tego charakternego brzmienia nawet na końcu świata. W krótkim pytaniu potrafi zawrzeć nie tyle co ciekawość, a żądanie odpowiedzi, bo władczość to nieunikniona cecha każdego arystokraty. Tyle że miałam zbyt mało czasu, aby zastanowić się nad tym więcej…

On jest kimś obcym, nie powinnam się w ogóle przejmować.

– Uhm, tak – odpowiadam krótko, hamując język przed dodaniem krnąbrnego „a nie widać?”. Prostuję się jak struna, żeby nie sprawiać wrażenia zagubionej. Idź już, Blake. Idź i przestań wbijać we mnie to nieodgadnione spojrzenie, bo się wścieknę.

Dostrzegam na jego twarzy lekki półuśmiech, który jednak nie dosięga oczu.

– Cóż… – Drapię kciukiem płatek ucha. Bardzo chcę powrócić do rozkopywania toreb i uciec od natrętnego ukłucia niezręczności, lecz wtem Septim wyjmuje z kieszeni czarnych dżinsów różdżkę i wypowiada spokojnym tonem:

– Accio granatowy plecak.

Słyszę szmery i szelesty, i nagle z góry klamotów wydostaje się mój bagaż, niesiony przez białawą, delikatną smugę. Automatycznie usiłuję dorwać plecak, niestety rzecz omija mnie szerokim łukiem i grzecznie wpada w ramiona blondyna. On zaś sięga po pęk breloczków zawieszonych przy zamku i, jak gdyby nigdy nic, przegląda małe, gumowe modele mioteł wyścigowych.

– Miałem rację – odzywa się, dość zadowolony. – Proszę.

– Nie musiałeś – wybąkuję, oblana falą gorąca. – Ale dziękuję.

– Cokolwiek chcesz zrobić, pośpiesz się. Przed zmrokiem mamy rozegrać kolejną rundę. – Wychodzi szybkim krokiem, pozostawiając po sobie ledwie wyczuwalny zapach perfum.

Jego enigmatyczność jest porażająca. Normalni siedemnastoletni czarodzieje nie zachowują się w ten sposób; nie zjawiają się znikąd i nie wiedzą, jak wygląda twój plecak. Ba, ich to kompletnie nie obchodzi. Septim wyraźnie chciał coś udowodnić, tak samo jak podczas meczu, gdy całkiem realistycznie udał omamienie przez tłuczka i pozwolił, bym złapała znicza.

Zaglądam do wnętrza granatowego potwora, z satysfakcją odkrywając, że nie ucierpiał ani cudownie pachnący piernik, ani termos w czerwone groszki.

*

            Po wyjściu na zewnątrz oplata mnie podmuch przyjemnie chłodnego wiatru. Co prawda ciepło słońca jeszcze nie uleciało z rozgrzanych murów domu ani gleby, lecz wieczorna pora zaczynała dawać się we znaki. Słysząc przeciągłe świsty, wznoszę oczy ku niebu i uśmiecham się, widząc latających wokół znajomych oraz przyjaciół z drużyny. Romantyzmu temu obrazkowi dodają końcowe minuty krwistego zachodu. Pani Zachary zdążyła pokroić babcine ciasto i rozlać gorące kakao do wysokich szklanek – termos został zaczarowany w ten sposób, aby zdołał pomieścić mniej więcej tyle płynu, ile mógł pomieścić duży kocioł. Stawiam tacę z piernikiem na niskim stoliku i wołam głośno:

– Poczęstunek! – I od razu zgarniam w serwetkę kawałek dla siebie.

– Co to? – pyta Melissa. Właśnie wylądowała i jest odrobinę zdyszana.

– Przysmaki od mojej babci. – Wzruszam beztrosko ramionami.

– Jak udaje ci się zachować sylwetkę? – Ryżowłosa Kathleen powoli rozsmakowuje się w czekoladowym napoju, który do dietetycznych rzeczy absolutnie nie należy. – Może to dobrze, że mama nie potrafi robić takich pysznych rzeczy, bo przez lato nabrałabym takiej oponki. – Wyciąga rękę w górę i pokazuje kilkucalową odległość pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym, rozbawiając resztę towarzystwa.

– Jem strasznie mało – przyznaję. – Całe dnie spędzam z końmi, ale jakoś nie cierpię na wilczy apetyt. No i babcia Ursula dorabia na tych wyrobach, to nie tak, że… – urywam, szukając odpowiednich słów. W tle dostrzegam Blake’a, wchodzącego na ścieżynkę prowadzącą do sadu. Przedtem na krótki moment obraca się i spogląda w moją stronę, a następnie znika. – Że się tym ciągle objadam – kończę cichszym głosem.

– O rany, Ursula? Ursula Dover? Przecież o niej pisano w „Czarownicy”! – zauważa jakaś niziutka szatynka. Kojarzę ją z Hufflepuffu.

Kiwam głową.

– Od kilku miesięcy babcia pod panieńskim nazwiskiem prowadzi tam mały kącik kulinarny. Wysyła różne przepisy bezpośrednio sowią pocztą, a w redakcji dodają oprawę, zdjęcia i inne.

– Muszę kiedyś zajrzeć do tej gazety – postanawia spontanicznie Melissa.

Nagle znajduję się w centrum zainteresowania, oczywiście razem z piernikiem i kakao. Podejrzewałam, że po upalnym popołudniu nikt nie skusi się na coś gorącego, a tymczasem większość szklanek stoi pusta, nie wspominając o tacy, zdobionej już tylko przez ciemnobrązowe okruszki. Jedna porcja napoju pozostała całkowicie nienaruszona i zdałam sobie sprawę, że Septim wciąż nie powrócił.

– Dobra, ludzie, za pięć minut zbiórka i losujemy role do meczu – postanowił Gary, otrzepując dłonie o spodenki khaki.

Delikatnie podnoszę nietkniętą szklankę i skierowuję się w stronę ogrodu owocowego.

– Pip, dokąd idziesz? – Alex rusza za mną, ale szyki przestawia mu brat.

– Stary, miałeś się zająć głosami. Do roboty!

– Myślałem, że od dawna są przygotowane…

– To źle myślałeś.

Ci dwaj, choć grają na równych pozycjach, nie dogadują się rewelacyjnie. Drą koty z błahych powodów i często wykłócają się o taktyki stosowane przez nasz zespół w quidditchu. Harald, najmłodszy Zachary, również nie ma lekko. Odkąd trafił do Slytherinu, więź z braćmi znacznie osłabła. Trzynastolatek stał się wierny Wężom i zamknął się w świecie, gdzie, jak podejrzewam, liczy się dobra znajomość magii oraz status krwi.

Wkraczam wśród drzewa, zrywając po drodze kilka nabrzmiałych wiśni ze zwieszających się nisko gałęzi. Nie wiem, czy Septim usiłuje zgrywać kogoś wyobcowanego, unikając towarzystwa. Wzbudza we mnie niepokój przemieszany z lękiem, a jednocześnie odczuwam mrowiące przyciąganie, jakbym miała sięgnąć po coś zakazanego. Podobno wrogów należy trzymać bliżej niż przyjaciół, a odkąd Ślizgon wykazał się niezwykłym sportowym talentem, poważnie zagrażał Gryffindorowi. Musiałam go rozgryźć i czym prędzej przekreślić obawy o utratę rangi. Nie z moim temperamentem te numery.

Szłam i szłam, zaskoczona rozmiarami sadu. Kocham otwarte przestrzenie, takie jak padok na Zielonym Wzgórzu. Między ciasno rozstawionymi drzewkami narastało obce wrażenie labiryntu. Przystaję, nasłuchując świszczącego wiatru. Znajduję się w zacienionym miejscu, do którego nie docierają ostatnie blaski słońca, a spokój wydaje się zatrważający. Kurczowo zaciskam palce na szklance i rozglądałam się wokół. W oczach mieni mi się od widoku dziesiątek tysięcy nieśmiało szumiących liści. Każdy skrawek ogrodu wygląda jednakowo, ale zabrnęłam za daleko, żeby wracać…

Głośne skrzeczenie wyrywa mnie z namysłu i nakazuje kontynuować wędrówkę. Na jednej gruszy widzę samotnego, obróconego bokiem ptaka – kruka lub czarną wronę.  Zwierzę siedzi nieruchomo, niczym zaklęte, i nie potrafię powstrzymać dreszczy. Sądziłam, że przylatują tu całe stada, plądrując sad i posilając się. Ten pustelniczy okaz albo się już najadł, albo…

– Śledziłaś mnie?

Odwracam się i staję twarzą w twarz z Septimem, niosącym w rękach kosz wypełniony gruszkami. Po raz drugi zaczaił się gdzieś z tyłu i omal nie oblałam się czekoladowym napojem. Mimo że znacznie się ściemniło, z bliska rozpoznaję kolor jego tęczówek. Są złote i przeszywają na wskroś. Wcześniej nie zdołałam się przyjrzeć tej niespotykanej barwie.

Jak znudzony tygrys przesuwa wzrok to po moim obliczu, to po szklance.

– Co ty tutaj robisz? – pytam odrobinę zbyt ostro.

Septim wykrzywia usta w swoim słynnym półuśmiechu.

– Jeden z zaczarowanych koszy zaginął w akcji i zaoferowałem pani Zachary pomoc – odpowiada. – To dla mnie? – stawia znalezisko na trawie i odbiera szklankę z moich dłoni. Z tylnej kieszeni spodni wystaje mu różdżka.

– Tak… Nie pojawiłeś się na podwieczorku, więc…

– Nie pojawiłem, bo postanowiłem się na coś przydać.

– Dosyć niewdzięczna robota jak na dumnego arystokratę – wypalam arogancko i natychmiast żałuję tych słów. Gryzę język, oczekując reakcji Blake’a. Upija łyk i parska śmiechem.

– A jakoś zależało ci, żeby ten dumny arystokrata skosztował tego – odcina się odrobinę bezczelnie i unosi napój. – Twoje zdrowie.

Wygląda na to, że jesteśmy ulepieni z tej samej gliny. Nie chcę w to wierzyć, bo zawsze izolowałam się od ślizgońskich bogaczy, ale Septim wyjął z talii ważną kartę. O ile tylko nie udawał, co również wchodziło w rachubę.

– Przyda się, zwłaszcza w roku szkolnym, kiedy będę musiała walczyć z tobą o znicza.

– Przejmujesz się, prawda? Quidditch to ty. Quidditch cię określa.

Mrugam pośpiesznie, walcząc z pragnieniem wytrącenia szklanki z ręki chłopaka. Kołysze nią swobodnie, a brązowy płyn przechyla się to na lewo, to na prawo.

– Pozwoliłeś mi na łatwą wygraną – mówię z goryczą. – Udałeś, że uderzył cię tłuczek. – Robię krok naprzód. Nie obchodzi mnie ta bliskość. Muszę wiedzieć.

– Nie – zaprzecza, w lot pojmując, o co chodzi. – Niesłusznie złapałaś znicza. Wygrana nie była ważna, ale zabawa, jaką cieszyli się inni.

Spojrzenie Septima kontynuuje tę myśl.

„Jesteś cholerną egoistką.”

– Co? – szepczę, kompletnie zbita z tropu. Wpatruję się w twarz o mocnych rysach, zwracając uwagę na wydatne jabłko Adama.

– Gdybym pragnął, złapałbym piłeczkę w pierwszych sekundach rozgrywki. Mecz trwałby dłużej, ale wykorzystałaś okazję, bo bałaś się, że zwyciężę, co z kolei zmartwiłoby twoją drużynę. Liczą na ciebie, a ty chcesz być najlepsza.

Bezwiednie rozchylam usta, a mój umysł z bólem przetwarza świeżo zdobyte informacje. Kiedy milczenie się przeciąga, Septim rzuca:

– Miałem rację.

– Jesteś dziwny – wykrztuszam. Tylko na tyle mnie stać.

– Potrafię analizować. Żadne ludzkie zachowania ani odruchy nie są mi obce. A ty, Antoinette, jesteś w elicie Hogwartu. Każdy przygląda się takim osobom i ocenia na swój sposób – tłumaczy.

Uciec. Uciec. Uciec. Nie, najpierw obroń się. Uciekaj.

Moje serce bije jak oszalałe.

I nagle zostaję obarczona winą.

Odchodzę szybkim marszem, a potem puszczam się biegiem.

Perspektywa Antoinette

*

Nieruchomy wcześniej kruk zerwał się z gałęzi i wykonał okrążenie wokół Blake’a, po czym ukrył się za drzewami. Wkrótce zamiast ptaka zza konaru gruszy wychynął wysoki, blady młodzieniec z siną blizną przecinającą połowę twarzy. Oszpecone oblicze nieudolnie zakrywały kosmyki srebrnej grzywki.

– Przegiąłeś – zawyrokował chłodno.

– Wiem. – Septim uśmiechnął się cierpko i wyciągnął w stronę nagiego chłopca szklankę. – Dopij resztę, pycha.

Silver spojrzał nieufnie na naczynie. Niewprawionym ruchem chwycił je i wypełnił polecenie brata. Przełknął i skrzywił się.

– Mdłe – powiedział. – Co zamierzasz zrobić z… nią?

– Coś wymyślę. Wkrótce z krwiożerczej lwicy stanie się potulna jak baranek. – Poprawił poły koszuli i podniósł kosz z owocami.

– Może – prychnął Silver.

– Może – zgodził się Septim. – To typ wojowniczki, ale mam dużo czasu.

– Oby wszystko poszło zgodnie z planem…

Silny podmuch wiatru zagłuszył ciche słowa srebrnowłosego.

– Pójdzie. – Blondyn odwrócił się i obrał drogę wytyczoną parę minut wstecz przez Antoinette. Silver odprowadził go czujnym wzrokiem. Kiedy znikł mu z pola widzenia, wzniósł żylaste ręce i zerwał dorodną gruszkę. Dopiero gdy zasmakował tej naturalnej słodyczy ludzkimi ustami, pozwalając, by sok spływał mu po palcach… Dopiero po zaspokojeniu ssącego głodu na ponów przemienił się w kruka.

*

            – Gdzie ty byłaś? – pyta poirytowany Alex.

– No i wpadłam z deszczu pod rynnę – mruczę, podchodząc do grupy młodych czarodziejów. Po ich niezadowolonych minach uznaję, że nie zaczęli zabawy beze mnie. Ile czasu minęło, odkąd weszłam do sadu? – Przepraszam, musiałam coś załatwić. – Opuszczam pokornie głowę.

– Został ostatni los. – Gary podaje mi oliwkowy melonik, z którego wyciągam świstek pożółkłego papieru z napisem: pałkarz. – Bierz miotłę i zaczynamy. Gramy do stu pięćdziesięciu punktów bez znicza.

Równie dobrze moglibyśmy pomóc w przygotowaniu kolacji i darować sobie tę naciąganą zabawę, ale postanawiam siedzieć cicho. Ktoś wciska mi w dłonie błyskawicę oraz pałkę – nie spodziewałam się takiego ciężaru. Ląduję w drużynie zagniewanego Alexandra; domyślam się, że moje spóźnienie to nie jedyny powód, dla którego przypomina gotową do żądlenia osę. Harald zaciekle dmucha w gwizdek, dając znak. Rozum podpowiada mi, abym dopilnowała, by rozgrywka przebiegła w wesołym klimacie i była fantastycznym zwieńczeniem całego dnia.

Niestety słowa Septima nadal palą do żywego, przez co jestem kompletnie bezużyteczna, tak łatwo dałam się zbić z tropu. Bez sensu krążę po boisku, przygnębiona i przepełniona złością. Kij jest nieposłuszny i jestem pewna, że nie odbiłabym żadnego tłuczka aż do północy. Jedynie ścigający bawią się rewelacyjnie, przechwytując kafla i śmiejąc się do rozpuku. Punkty wlatują błyskawicznie – nie wiem, kto ostatecznie wygrał – i dziękując niebiosom, z ulgą witam stały grunt.

Zaraz po meczu pani Zachary zwołuje grupkę chętnych dziewcząt do kuchni, a chłopcy rozpalają ognisko. Dzięki Gary’emu, który skończył już siedemnaście lat i miał pełne prawo do używania czarów poza szkołą, zadanie jest banalne. My zanosimy sałatki, talerze z zamarynowanymi w ziołach kiełbaskami, napoje i pianki.

Naprawdę miło jest usiąść przy wysokich płomieniach w tak licznym gronie. Z zaciekawieniem słucham opowiastek oraz anegdot, powoli posyłając w zapomnienie Septima i dziwaczną rozmowę. Na szczęście nie natrafiam na niego wzrokiem… Niech myśli co zechce, bo na ten moment zamierzam go ignorować.

Zapadł całkowity zmrok. Po sycącym posiłku pani Zachary zebrała wszystko przy użyciu praktycznego zaklęcia i życzyła nam dobrej nocy. Razem z nią do domu wrócił Harald.

– Gdzie będziemy spać? – pytam rzeczowo Alexa.

– W zaczarowanych namiotach. Tato rozstawił jeden dla dziewczyn, drugi dla facetów – odpowiada, pociągając za struny niedawno przyniesionej gitary. – An, co z tobą? Zachowujesz się jak dzikus. – W jego głosie pobrzmiewa uraza.

– Ktoś mnie rozprasza – wyznaję. – Nie martw się. – Wpycham słodką piankę do ust i czekam, aż odrobinę rozpuści się na języku.

– Kto?

Spoglądam w stronę Alexa. W czarnych, błyszczących oczach odbija się pomarańczowy pobrzask ognia. Parę godzin temu o mały włos nie doszło między nami do pocałunku. To wspomnienie sprawia, że zaufanie do przyjaciela, zaufanie do siebie samej, staje pod znakiem zapytania. Nie zaryzykuję.

– Opowiem ci kiedy indziej, w porządku? Gdzie te namioty?

Perspektywa Antoinette

*

            Przebudziła się nagle, przytłoczona panującą w niskim pomieszczeniu duchotą. Kilkukrotnie odkaszlnęła i przyłożyła spoconą głowę do poduszki, lecz sen uparcie nie nadchodził, a nagrzane powietrze stawało się uciążliwe. Odrzuciwszy na bok ciepły koc, usiadła i spuściła nogi na drewnianą podłogę, po omacku poszukując spodenek. Pozostałe dziewczęta były pogrążone w głębokim śnie, a ich spokojne, miarowe oddechy tworzyły idealną symfonię dla spokojnej, sierpniowej nocy. Antoinette wsunęła stopy w tenisówki, narzuciła na plecy cienki sweterek i po kilku stawionych ostrożnie krokach znalazła się przy wyjściu. Rozchyliła poły namiotu i z błogością przywitała orzeźwiające podmuchy wiatru. Temperatura musiała oscylować wokół dziesięciu stopni Celsjusza, ale Antoinette wolała postać na zimnie i wychłodzić organizm zamiast wracać do namiotu.

Noc była wyjątkowo magiczna. Gwiazdy na walijskim, czarnym niebie lśniły intensywniej niż gdziekolwiek indziej. Był również księżyc – zachodnia połowa satelity odbijała światło, wschodnia pozostawała w mroku. Po przebijającej się jasności na horyzoncie dziewczyna uznała, że wkrótce miał nadejść wczesny świt, ale ciemność jeszcze nie odpuszczała…

Wcisnęła pięty w sportowe buty, niedbale zawiązała sznurówki i ruszyła przed siebie, rozkoszując się zapachem niesionym przez wietrzyk. Przeważała w nim delikatna słodycz lecąca ze strony sadu. Antoinette ominęła oba namioty i wkroczyła na teren prowizorycznego boiska. Przy jednym ze słupów dojrzała wysoką postać. W jej umyśle rozbłysła czerwona lampka ostrzegawcza, ale zignorowała szepty intuicji, podchodząc bliżej. Dopiero wtedy przyzwyczajony do ciemności wzrok rozpoznał…

– Septim? – wychrypiała.

Przechylił głowę na bok, ale nie wydawał się ani odrobinę zaskoczony. Mogłaby przysiąc, że jego twarz ozdobił mglisty, nie wróżący niczego dobrego, uśmiech.

– Cierpię na bezsenność – wyjaśnił. – Trochę się zdrzemnąłem, niedawno wyszedłem. Miałem tutaj w ogóle nie nocować – dodał.

– Więc dlaczego zostałeś? – zapytała Antoinette, drżąc lekko. Owinęła się szczelniej swetrem.

– Chciałem się wybrać nad zatokę – odparł. – Podobno ta pora gwarantuje niesamowite widoki. Pierwszy raz jestem w Walii, muszę wykorzystać okazję.

– To dość daleko.

– Około dwie mile stąd. Przecież nie pójdę tam pieszo, mając miotłę i upoważnienie do teleportacji – zaśmiał się krótko.

Antoinette poczuła ukłucie zazdrości. Wyobraziła sobie bezkresną, czarną toń, jednostajne przypływy i odpływy fal, mokry, chrzęszczący pod podeszwami piasek, a przede wszystkim wrażenie przygody.

– Czemu zwlekasz? – Zmrużyła powieki, bacznie przyglądając się Septimowi.

– Nie zwlekam. – Wyciągnął zza pleców swojego Nimbusa. – Zaraz odlatuję. Masz ochotę wybrać się tam ze mną?

Rzuciła spojrzenie w kierunku namiotów, bezmyślnie kopiąc wystający z murawy kamień.

– Nie wiem, czy to dobry pomysł… – powiedziała. Była rozdarta między pragnieniem zobaczenia zatoki a wrażeniem, że Septim nie zapewni jej bezpieczeństwa. Z drugiej strony – czy musiał? Odkąd sięgała pamięcią, potrafiła liczyć tylko na siebie i wychodziła na tym dobrze. Mogliby nawet polecieć i wrócić osobno. – Chyba powinnam wracać.

– Ty na pewno jesteś z Domu Lwa? – rzucił.

Antoinette groźnie zmarszczyła brwi.

– To zabrzmiało jak wyzwanie – zauważyła chłodno.

– Wręcz przeciwnie, nie zamierzam cię do niczego zmuszać. – Przełożył nogę przez trzon miotły i odbił się od ziemi. – Do zobaczenia wczesnym rankiem.

– Zaczekaj!

Septim obrócił się, zaciekawiony. Puściła się w przeciwną stronę, a kiedy wróciła, to już unosząc się na Błyskawicy.

– No, dalej. Interpretuj, analizuj – parsknęła zaczepnie, gdy znalazła się obok chłopaka.

– W tej kwestii nic się nie zmieniło. Jesteś zbyt dumna, żeby odpuścić cokolwiek – rzekł raźnie. Lecieli obok siebie. Dosyć nisko, ale szybko. – Pozwól, że pokieruję. Sprawdzałem mapę. – Septim wyrwał do przodu, przecinając powietrze niczym błyskawica. Antoinette została sama, bynajmniej niezadowolona z tego faktu. Gdyby posiadała jeszcze jedną parę rąk, rozerwałaby arystokratę na strzępy.

*

Po niecałej minucie wylądowali na wąskiej plaży. Antoinette pomyślała, że Septim nie kłamał, bo krajobraz zapierał dech w piersiach. Puściła wolno Błyskawicę w piach, a sama podeszła do brzegu, zauroczona wdziękiem nocy. Odbicie połówki księżyca na pomarszczonej tafli wody pulsowało i rozbiegało się, a sam akwen zdawał się nie mieć końca. Chłopak stanął przy niej i przez dłuższy czas po prostu chłonęli czar scenerii.

– Przybiera kształt litery d, dopełnia się, robi się duży, dąży do pełni, a później przypomina literę c, cofa się, ciemnieje, chudnie i nastaje nów.

Szept Septima był prawie niedosłyszalny, pieszczący jak cicha, wyważona melodia.

– O czym mówisz? – zapytała cicho nastolatka.

– O fazach księżyca. Teraz jest w trzeciej kwadrze. Wkrótce stanie się sierpem, następnie nadejdzie pora nowiu – wytłumaczył odrobinę melancholijnym głosem. Antoinette przeniosła spojrzenie z satelity na Septima.

– Lubisz astronomię?

– Lubię transmutację. Kosmos zwyczajnie mnie intryguje – odparł. – Żaden czarodziej nie spacerował po księżycu. Mugole są przed nami, a dzięki magii osiągnęlibyśmy wiele. Podbilibyśmy nawet Marsa – kontynuował żartobliwie.

– Wolę Ziemię. Tu są doskonałe warunki, jeśli chodzi o quidditch – zauważyła Antoinette. Znów popatrzyła na zatokę i uśmiechnęła się.

– Błękitna Planeta nie będzie wiecznie istnieć.

– My tym bardziej. – Nagle uderzyła w nią ironia sytuacji. Pod osłoną nocy towarzyszyła zupełnie obcej osobie w wędrówce do nieznanego miejsca. To nie Alex, którego odwiedzała w każde wakacje, pokazał jej zatokę przed świtem, tylko Septim – tajemniczy, trudny do odgadnięcia gość. Najpierw potraktował ją obcesowo, potem o nieoczekiwanej godzinie zaprosił na wycieczkę. Zaczynała wątpić w przypadkowość tych wydarzeń.

– Umiesz pływać? – spytał, odbiegając od wcześniejszego tematu. Pochylił się i ściągnął buty oraz skarpetki.

– Co zamierzasz zrobić? – odpowiedziała pytaniem, nie kryjąc zaskoczenia.

– Wejść do wody. – Zdjął koszulę przez głowę i rzucił ubranie na buty. Antoinette mimowolnie zlustrowała atletyczny tors chłopaka. Zsunął spodnie, po czym wbiegł na potężną falę z okrzykiem wolności. – Zimno jak diabli! – zawołał, stopniowo oddalając się od brzegu. – Niezbyt… – Nie zdążył dokończyć. Jego głowa zniknęła pod niewysokim, spienionym grzywaczem i dziewczyna wstrzymała oddech. Podeszła na tyle blisko, że kolejna fala obmyła kostki panny Vigier.

– Bez żartów, Blake – wymruczała pod nosem, rozgrywając w głowie czarne scenariusze. Choć różdżka Ślizgona pozostała w spodniach, wszystkie zaklęcia i regułki wyparowały z jej pamięci.

Gdy Septim wyłonił się z głębi, odetchnęła z ulgą. On wyglądał na całkiem rozbawionego, jakby środowisko wodne było jedynym, jakie znał.

– Płytko tu!

Antoinette pozbyła się przemokniętych, czerwonych tenisówek, obok złożyła sweter i zrobiła kilka kroków na przód. Woda w zatoce nie była lodowata, tylko przyjemnie chłodząca. Drobny piasek wślizgiwał się w luki pomiędzy palcami. Zabrnęła w akwenie po łydki, jednak klimat i urok nieskończonej nocy pchał ją w ramiona magnetycznych, granatowych czeluści. Ponad szum wiatru oraz akwenu wybijał się śmiech pływającego znacznie dalej Septima. Było w tym dźwięku coś demonicznego i mrożącego krew w żyłach…

Ułożyła dłonie na czarnej tafli, rysując nimi delikatne półokręgi. Woda sięgała jej ponad biodra, ale zamierzała sprawdzić, dokąd dojdzie, nim straci grunt pod stopami.

– Znalazłem wysepkę! – krzyknął nastolatek z odległości około czterdziestu metrów. Kiedy stanął, Antoinette mogła dostrzec całą klatkę piersiową chłopaka. – Podpłyń!

Pokręciła przecząco głową. Nie pamiętała sztuki pływactwa tak dobrze, aby zaufać własnemu ciału. Zatrzymała się, wpatrzona w rozgwieżdżone niebo. Po nadejściu jesieni zatęskni za tym widokiem. Pozostanie tylko księżyc, raz po raz przebijający się przez wystrzępione chmury.

Ni z tego, ni z owego przypomniała sobie o pewnej smutnej opowieści, w której pewien tryton, władca Morza Śródziemnego, niechcący ugodził ciamarnicą kąpiącą się przy brzegu córkę rybaka. Młoda niewiasta zemdlała i utonęła, czego młody król głębin niezmiernie żałował. Ponieważ była piękna i stworzenie zakochało się, tryton nakazał podwładnym umieścić ją w swojej komnacie, gdzie ciągle przebywał. Od nieszczęśliwej miłości postradał zmysły i przebił serce trójzębem – atrybutem władzy.

Historię tę znalazła sama w trzeciej klasie, poszukując materiałów do wypracowania na zajęcia z opieki nad magicznymi stworzeniami. Pamiętała, jak rozbawiła ją głupota trytona. Teraz, zanurzona w zatoce i poddawana wpływom fal, uznała baśń za romantyczną.

Pomachała Septimowi.

– Wracam na plażę!

Powoli wycofywała się, nie spuszczając z oczu nocnego firmamentu. Niespodziewanie wkroczyła na teren wytworzony z innej materii – grunt był gliniasty i lepki, a długie wodorosty owijały się wokół jej ud. Szarpnęła nogą, chcąc się uwolnić, niestety rośliny wpiły się mocniej w skórę dziewczyny.

– Sep…

Próbowała wspomóc się rękoma i wtedy podwodne węże ciasno oplotły jej nadgarstki, ściągając w dół. Z pozoru trwałe podłoże zaczęło mięknąć, rozwierać się i tworzyć dziurę, w którą Antoinette zapadała mimo woli.

– Septim! – wrzasnęła poprzez łzy. Następny wodorost wślizgnął się na szyję nastolatki i w przeciągu sekundy znalazła się pod wodnym zwierciadłem.

Wiedziała, czym jest ta bezsilność pomieszana z przerażeniem. Balansem między życiem i śmiercią.

***