Rozdział IV „Lunatyczka?”

„Heaven’s on fire

And there ain’t nothing you can do.”

***

Antoinette, jedyny jasny punkt w mdłej poświacie księżyca, znika. Wodne bramy zamykają się za nią i zatokę znów zaczyna spowijać niezmierzony spokój oraz gęsty granat powoli odchodzącej nocy. Na chwilę zamieram w bezruchu, przerażony tą sytuacją. Niebezpieczeństwa nie było w scenariuszu, a tymczasem dziewczyna została wciągnięta w głębiny jak kukiełka i lada moment straci życie. Może straciła równowagę albo zaatakował ją skurcz? Nie, przecież krzyczała... Wyobrażenie płuc, z których ulatują resztki tlenu i zamierającego w wyrazie strachu oblicza Antoinette popycha mnie do działania. Prędko układam się na wodzie i pośpiesznie przepływam drogę, jaką wcześniej podążała ona. W międzyczasie przypominam sobie o pozostawionej na brzegu różdżce, ale postanawiam nie ryzykować powrotu na znacznie oddaloną plażę.

Niegdyś czytałem o morskiej odmianie Diabelskich Sideł, nieruchomiejących za dnia, a ożywających po zmroku. Ponieważ zbiornik jest ogromnych rozmiarów, przypuszczam, że właśnie ta roślina uwięziła w toni Antoinette. Ale równie dobrze mogło być to coś innego, znacznie groźniejszego. Muszę poradzić sobie z czymkolwiek.

Chcę, aby Gryfonka wykazała się lwią wolą przetrwania i siłą do walki… Jest za bardzo potrzebna światu. A właściwie jednej obrośniętej mrokiem tajemnicy i jednemu planowi, który diametralnie zmieni całe jej dotychczasowe życie.

Nurkuję, po omacku poszukując ciała dziewczyny i bez problemu rozrywając sunące wzdłuż moich rąk wodorosty – czyli miałem rację.  Są cienkie, ale wystarczające do schwycenia postaci o drobnych gabarytach. Vigier mogła być szybka, zwinna i bystra, ale nie trenowała tak zacięcie, jak trenują pałkarze lub obrońcy – ona skupiała się jedynie na złotym zniczu i stanowczym uścisku dłoni. Nie potrzebowała więcej.

Płycizny dodają mi znacznej przewagi. Być może dalej, po środku akwenu, istnieje siedlisko zdradzieckich pnączy, znacznie mocarniejsze niż te tutaj okazy. Kiedy ocieram się o coś gładkiego, reaguję gwałtownie i automatycznie łapię za oplecioną roślinnością kostkę Antoinette. Uwalniam nastolatkę, obejmuję w talii, po czym wyławiam na powierzchnię… Połknęła trochę wody, ale wiem, że zdążyłem. Sięgam spojrzeniem do jej niewinnej, smagniętej błogą obojętnością twarzy. Zdecydowanie bardziej pasują do Gryfonki wredne grymasy, buńczucznie zaciśnięte pięści i groźnie zmarszczone brwi.

Uderzam o mostek młodej czarownicy dwa razy. Głośno się krztusi, a spomiędzy jej warg wypływa odrobina bezbarwnej cieczy. Rozchyliła powieki, lecz w dalszym ciągu nie kontaktuje z rzeczywistością.

– Dobry znak – szepczę pod nosem. – Zaraz wyplujesz resztę.

Wychodzę na wąską połać plaży, niosąc na rękach Antoinette i lekko uginając się pod wpływem jej ciężaru. Pewnie w normalnych warunkach jest lekka jak piórko, jednak bezwładność i woda zrobiły swoje. Dysząc, układam dziewczynę na piasku i sięgam po różdżkę. Po kilku praktycznych zaklęciach Vigier leży sucha, otoczona złotą mgiełką wydzielającą ciepło oraz nieprzytomna. Sam siedzę obok, opierając łokcie na kolanach i strzepując z włosów zimne krople.

Domyślam się, że gdy otworzy oczy i powrócą do niej ostatnie wspomnienia, będzie spore zamieszanie. Zniknie czar utajonej perswazji i nie zostanę bohaterem, tylko kimś, kto wpakował ją w śmiertelne zagrożenie. Piekielne wodorosty pokrzyżowały mój mały plan… Śmiejąc się z bezsilności, kopię wściekle piach i obserwuję wzbijające się w powietrze, siwe tumany. Kiedy los wreszcie zacznie mi sprzyjać i ochoczo przytakiwać rozmaitym planom? Liczyłem na tę noc, pokładając nadzieję we wspólnej wyprawie nad zatokę. Byłem naprawdę blisko zrealizowania zamierzeń

Spoglądam na Antoinette i przykładam palec do jej bladego policzka.

– Podświadomie zatęsknisz za tym dotykiem, a gdy zaczniemy od nowa, już w Hogwarcie… Około połowy września, nie wcześniej, bo nie będę obecny w szkole… Coś sprawi, że zbliżymy się do siebie. Przeznaczenie. Linie zerwane przed wiekami zawiążą się na nowo. Gdybyś wiedziała – muskam opuszkiem ciepłą skórę jej szyi – ile jesteś warta... Intuicja ci podpowie, że jestem tym, komu musisz się poddać. Wiele bliskich ci osób ucierpi podczas tej przeprawy, ale mój cel stanie się twoim celem. I później wybaczysz mi krzywdy – mówię cicho, pewien własnych słów. Chcę być pewien. Pozostało jedynie obserwować samoistny rozwój wypadków i znaleźć pomiędzy nimi lukę, do której się wcisnę i wykorzystam dogodny moment w stu procentach. Krok po kroku wprowadzę Antoinette do świata, o jakim nawet nie sądziła, że istnieje.

Teraz to jednak nieważne. Obracam głowę na wodne zwierciadło. Do nadejścia świtu pozostały dwie godziny z kawałkiem, może i trzy. Trzy godziny rozmyślań, obserwacji zachodzącego księżyca i czuwania. Około stu osiemdziesięciu minut, aby strawić i wyrzucić przerażenie, nadal tkwiące gdzieś wewnątrz. Nieprzewidziany wypadek – no tak, bo jakie inne są wypadki? – rozwiał wszelkie moje złudzenia o byciu panem życia. Nie rządzę tutaj, niektórych rzeczy nie będę w stanie zmienić. I nie chodzi tylko o stanięcie twarzą w twarz ze śmiercią, ale również o dylematy dnia codziennego. Wymarzonym wyborem byłoby całkowite zawładnięcie umysłem Antoinette i szybkie załatwienie sprawy, ale czy wtedy Legenda miałaby jakiekolwiek znaczenie? Wierzyłem, że jeżeli odrobinę wesprę dalsze przypadki, przeznaczenie samo nawróci się i odnajdzie właściwy tor. Nie posiadałem na tyle cierpliwości, by czekać w nieskończoność, lecz mogłem poświęcić chociaż pół roku. Sześć miesięcy dla Antoinette na powolne odkrywanie prawdy o sobie, kroczek po kroczku. Później przygotujemy ją do inicjacji, a następnie zajmiemy się klątwą...

Przerywam strategiczne rozważania, wyczuwając bliską obecność Silvera. Nadlatuje ze strony południowej, ledwo widoczny na tle ciemnoniebieskiego firmamentu. Po chwili czarna kropka zamienia się w znajomego kruka. Nim przemienia się w człowieka, jedno czarne piórko wypada z jego skrzydła. Wyciągam machinalnie rękę i łapię je na otwartą dłoń.

– Septim? Co się stało? – podbiega do nieprzytomnej Antoinette i opada na kolana. Nigdy nie okazuje wprost strachu, ale czuję, że zaniepokoił się. Rzucam w niego zmiętą koszulą, którą natychmiast wkłada przez głowę.

– Małe zamieszanie – odpowiadam niechętnie. – Mam wszystko pod kontrolą. – Zerkam na przyrodniego brata. W jego ciemnoszarych oczach, oświetlonych dzięki intensywnie złotej poświacie pulsującej wokół dziewczyny, odnajduję złość.

– Czyżby? – parska. – Musisz chronić naszą jedyną nadzieję.

– WIEM o tym. – Zrywam się gwałtownie z plaży. – Intuicja mnie raz zawiodła, ale to się więcej nie powtórzy.

– Do diabła z tobą, zawsze słyszę tę śpiewkę, że wiesz. – Silver przebija mgiełkę nienaturalnie chudymi palcami i kładzie je na pulsie Antoinette. – Wkrótce się przebudzi. Jak do tego doszło?

Wzdycham i telepatycznie przesyłam mu szereg obrazów. Srebrnowłosy przechyla głowę w bok, zaciskając nerwowo usta.

– Od początku twierdziłem, że zatoka to zły pomysł – szepcze, rysując kciukiem symbol prześladujący go w snach od wielu lat – podwójna błyskawica zamknięta w okręgu. Po skończeniu kreślunku wygładza piasek.

– A ja wprost przeciwnie – wyznaję z goryczą. – Następnym razem spotkamy się dopiero w okolicach października, czyż nie? – pytam.

– Najpewniej. O ile zdołasz wykryć szpiega.

– Mam już pewne podejrzenia, reszta pozostaje kwestią formalności. – Uśmiecham się chytrze. – Nie opuszczaj za często kryjówki.

– Nie zamierzam. Mam wystarczająco dużo zapasów na przetrwanie paru tygodni… – Silver porusza się niespokojnie. – Dopadają cię czasem wątpliwości? – nagły żar w jego głosie mnie zaskakuje. – Bo jeśli się zawahasz choćby na moment...

– Zamilcz – przerywam z miejsca. – Pragnę zemsty równie mocno, jak ty. Inaczej już dawno byś… wiesz. Dopilnuję usuwania przeszkód, chcesz obietnicy?

Na Silvera spływa niewymowna ulga. Rozluźnia barki i odchyla się do tyłu.

– Ufam ci – mówi, mimo że obaj powątpiewamy w prawdziwość tego wyznania.

– Nie do końca, bracie, nie do końca... – mruczę. Nie jest mi szczególnie przykro, bo pomijając chwile sceptycyzmu, obaj skoczylibyśmy za sobą do piekła. Więzi, jaka jest między nami, nie zwiotczeje przez ludzkie słabostki, których czasem doświadczamy.

– Bo od zarania dziejów byłeś jedynym kluczem do wyzwolenia. Brak alternatyw jest frustrujący. Do bani.

– Piękne określenie – burczę.

– Do bani. Lubię to mówić, co w tym złego? – Wstaje i zdejmuje wcześniej podarowane mu odzienie. – Zbieram się stąd. Do zobaczenia w połowie jesieni – ściska mój bark, po czym przemienia się w kruka i czym prędzej odlatuje.

– Adieu. – Nie patrzę w ślad za nim. Skierowuję wzrok na wschód, gdzie widać już oznaki nadchodzącego słońca. Dolny pas nieba poczyna barwić się odcieniami różu. Gwiazdy gasną, a trzecia kwadra niknie w oczach. Niespiesznie nadchodzi dzień i stojąca pod znakiem zapytania przyszłość...

Układam się na piachu tuż przy Antoinette. Po przymknięciu powiek wsłuchuję się w miarowy oddech dziewczyny, a złota mgiełka ciepła przechodzi także na moje ciało. Stopniowo oddalam się od szumu wody i wiatru, zagłębiając się w ciszę. W wyobraźni tonę razem z Antoinette, owinięty wodorostami. Z łatwością mógłbym je rozerwać, ale daję się ściągnąć na dno i ponieść aż do ich gniazda. Tam spotykam kilkunastu topielców o sinych, rozmiękłych twarzach i białych ustach. Kiwają się w takt znanej tylko sobie melodii. Odpływam...

*

– Blake, na Rogogona Węgierskiego, co tu się wyprawia?

Zrywam się z miłej drzemki i łypię z zaskoczeniem na całkowicie rozkojarzoną Vigier. Jej splątana burza włosów układa się w coś na kształt lwiej grzywy, muśniętej promieniami porannego słońca. Butelkowozielone tęczówki ciskają gromami. Zaczęło się to, czego się obawiałem – gniewu ze strony Antoinette. Zaczarowana, ogrzewająca aura znikła, porywając atmosferę intymności. Teraz na skórze dziewczyny widnieje gęsia skóra. Pociera pięściami zziębnięte ramiona, rozglądając się wokół. Jest ubrana jedynie w krótkie spodenki i koszulkę z cienkimi ramiączkami, więc z pewnością nie czuje się komfortowo w mojej obecności.

– Blake... – cedzi przez zęby i podciąga kolana pod brodę. – Żądam wyjaśnień. Co ja tu robię, do diaska?

Bezwiednie sięgam po różdżkę i kładę obok swojego uda.

– Pamiętasz? – pytam. – Cokolwiek?

Antoinette wbija wzrok w brzeg. Marszczy brwi, jakby zastanawiała się, nad ostatnimi zarejestrowanymi w umyśle wspomnieniami.

– Byłam tutaj... z tobą... – przenosi spojrzenie na błękitną zatokę – byliśmy w wodzie. Nie rozumiem, mam w głowie mętlik. – Przykłada kciuki do skroni i po chwili zastyga w bezruchu. Spogląda prosto w moje oczy.

–  To się zdarzyło naprawdę – mówi drżącym głosem. – Księżyc, wodorosty... poślizgnęłam się na tym gliniastym podłożu...

Przytakuję, przesypując między palcami drobinki piasku.

– Topiłaś się, ale zareagowałem bardzo szybko i cię uratowałem. Nie ma w tym twojej winy, te rośliny to wodna odmiana niebezpiecznych sideł. Prawdopodobnie pod powierzchnię wciągnęły już nie jedną, nie dwie osoby. Jeśli wiedziałbym o nich wcześniej, nie pozwoliłbym ci zapuszczać się tak daleko.

Antoinette milczy. Z trudem przyjmuje do wiadomości, że niewiele brakowało, a już nigdy nie zagrałaby w quidditcha z przyjaciółmi. Zachowuje zimną krew, jednak kryje się pod tym gniotące, rzeczywiste przerażenie.

– Uratowałeś mnie – prycha ostentacyjnie. Utwierdzam się w przekonaniu, że to, co zamierzam zrobić, jest jedynym słusznym wyjściem. – Co ci przyszło do łba, aby wyruszać na przejażdżkę do miejsca, którego kompletnie nie znasz?! A gdybyś był sam, gdyby to ciebie zaatakowano? – wścieka się, mocno zarumieniona. Nie panuje nad wypowiadanymi słowami. – Bezmyślny dupek z ciebie.

– Zgadzam się, bo niejako zmusiłem cię do tej nieszczęsnej wycieczki.

– Zmusiłeś? – Antoinette mruży oczy. – Mnie nie można tak po prostu do czegoś zmusić. Zgodziłam się, czego okropnie żałuję!

– Mylisz się. Z łatwością wszedłem do twoich myśli, nakłaniając cię, żebyś podążyła za mną do sadu. Później tej samej sztuczki użyłem w środku nocy. Grzecznie się obudziłaś. Nawet nie próbowałaś stawiać oporu podczas rozmowy. Zawahałaś się, lecz, koniec końców, wygrałem. – Wstaję, zaciskając dłoń na różdżce. Trzymam rękę z tyłu, by nie widziała.

Antoinette porywa z ziemi sweter i zaczyna się śmiać. W tym dźwięku nie ma ani krzty wesołości.

– Czyżby? Właściwie to mogłam się spodziewać po kimś takim jak ty, że praktykujesz z zamiłowaniem używanie czarnej magii. – Wkłada siwy golf i zgarnia jasne włosy na bok.

– Nie potrzebowałem żadnego czarnomagicznego zaklęcia, Antoinette.

– Jesteś wariatem. Trzymaj się ode mnie z daleka – warczy ostrzegawczo. Podnosi hebanową Błyskawicę. Nie pozwolę jej na odlot.

– Naprawię wszystko.  – Staję naprzeciwko dziewczyny. – Szkoda, że ta noc zachowa się w twojej pamięci jako ulotny sen.

– Nie rób głupstw. – Blondynka cofa się i próbuje przerzucić nogę przez trzon miotły. Wyczuwam w powietrzu jej strach, wzburzenie oraz chęć szybkiej ucieczki. Widzę, z jakim trudem przełyka ślinę. W lot pojęła, do czego się przymierzam. – Zapomnijmy oboje, wróćmy do Alexa i cieszmy się dniem. – Jest niepewna. Cynizm zbladł, został lęk.

– Wiedziałem, że popiszesz się dumą. A ja mam wyrzuty sumienia, bo wpakowałem cię w zagrożenie.

– Septim...

– To dla twojego dobra, wierz mi.

Zanim zdąży wykonać drobny ruch nadgarstkiem, wypowiadam w myślach dobrze znaną formułkę i posyłam w jej kierunku strumień oślepiająco białego światła. Ocknie się w namiocie, przeświadczona o własnym bezpieczeństwie. Pozostanę tylko nikłym cieniem koszmarnej nocy.

Perspektywa Septima

*

Pachniała solą morską, potem i wiatrem. W ustach miała nieznajomy smak, ohydnie ziemisty smak. Mlasnęła językiem, lecz budzące obrzydzenie doznanie nie znikło. Gdy poruszyła stopami, dosłyszała w dole chrzęszczenie, a przeczesawszy dłonią włosy, odkryła przy skórze głowy wilgotne, pozlepiane pasemka. Leniwym ruchem odgarnęła poszewkę i usiadła. Na prześcieradle spoczywały ciemne grudki piasku, jednak najdziwniejsze w tym wszystkim było obudzenie się w pełnym ubraniu, choć mogła przysiąc, że poprzedniego wieczoru nie straciła na tyle rozumu, by kłaść się w świeżej pościeli w spodenkach i swetrze, zwłaszcza iż temperatura wewnątrz tymczasowej sypialni oscylowała powyżej dwudziestu pięciu stopni Celsjusza.

– O Merlinie – jęknęła. Przegoniła machnięciem ręki natrętną, brzęczącą muchę i opuściła nogi na podłogę. Czuła się niezwykle topornie, jakby lada chwila miała się poddać grawitacji i upaść bezwładnie na deski. Fakt, że pozostałe łóżka były puste, a po reszcie dziewcząt nie pozostał ani jeden ślad, dopełnił niepokój Antoinette. Garbiła się na swoim posłaniu, ale nie wiedziała, czy ma wyskoczyć z namiotu i popędzić w stronę domu Zacharych, czy poddać się słodkiemu, błogiemu uczuciu senności i ciężkości.

– Co się ze mną dzieje? – wychrypiała, szukając pod posłaniem czerwonych tenisówek. Kiedy je zauważyła, między sznurówkami również odnalazła żółte drobinki, zbite w maleńkie bryłki. Wzruszyła ramionami i po wciągnięciu skarpetek włożyła buty.

– Pip, śpiochu, jesteś tam?

Głos Alexandra, dochodzący z zewnątrz namiotu, odrobinę ją otrzeźwił. Oczyściła gardło kaszlnięciem i zawołała:

– Tak, zaraz wyjdę!

Jasnobrązowe poły sztywnego materiału rozchyliły się i do środka wszedł średni Zachary. Tego dnia miał na sobie błękitną koszulę, mocno kontrastującą z jego śniadą, opaloną skórą.

– Och, ubierasz się, nie patrzę! – Zakrył przedramieniem oczy i wycofał się. Antoinette zaśmiała się, na kilka sekund zapominając o nietypowym przebudzeniu.

– Nie wygłupiaj się, przecież jestem ubrana – zaoponowała. Alex opuścił rękę i podszedł do przyjaciółki.

– Około ósmej mieliśmy śniadanie, ale Melissa nie dała rady cię ściągnąć z wyra – powiedział, siadając na łóżku obok. W ciemnobrązowych oczach tańczyły iskierki wesołości.

– Żartujesz? – fuknęła nastolatka. Oblała ją fala wstydu na myśl, że zachowała się jak królewna i nie wstała razem z innymi. Związała jasne pasma w luźny kucyk i wrzuciła swoje rzeczy do granatowego plecaka.

– Nie, dlaczego? Zresztą większość ludzi wyfrunęło już, łącznie z tobą zostaną jakieś cztery osoby, które zechcą się wybrać na długi i wspaniały lot nad zielonymi, zapierającymi dech, walijskimi krajobrazami. – Zatarł dłonie, wyraźnie zadowolony z perspektywy wycieczki.

Antoinette zacisnęła wargi.

– Hm… Chyba się na to nie piszę – mruknęła.

– Czemu? Sądziłem, że zostaniesz na cały weekend, łącznie z niedzielą. Pip, nie daj się prosić, mam ci naprawdę wiele do pokazania. Nawet te ruiny zamczyska, opowiadałem ci kiedyś o nim – rzekł, zasmucony słowami panny Vigier.

– Al – położyła dłonie na barkach bruneta – czy to możliwe, że mogłam… lunatykować? – zapytała, zmieniając z nagła temat. – Dzisiaj w nocy, tutaj.

Chłopak spojrzał na blondynkę ze zdziwieniem.

– Kto cię podmienił, An? Jakieś ufoludki? – Skrzywił się nieznacznie, choć wyglądał także na rozbawionego. – Bo to bardziej prawdopodobne. Ty – lunatyczką?

– Czyli… czyli nie? – Uniosła brwi, wpatrując się z nadzieją w twarz najbliższego kolegi.

– Skoro oczekujesz poważnej odpowiedzi… Nie sądzę, mało prawdopodobne. To schorzenie, nieciekawa przypadłość. Nie znasz doskonale moich terenów, gdybyś wyszła, śpiąc, z namiotu, wątpię, abyś wróciła z powrotem. Zadowolona?

– Sama nie wiem, ale dziękuję. – Opadła z powrotem na materac. – Odkąd do ciebie przyjechałam, czuję się obco we własnym ciele – wyznała, licząc w myślach ciemnoniebieskie guziki w koszuli przyjaciela.

Przewrócił oczyma.

– Wyobraź sobie, że zauważyłem. To dlatego uciekasz tak wcześnie?

– Nie do końca. Obiecałam tacie wziąć się za naukę po powrocie na Zielone Wzgórze.

– Coś nowego. Zobaczymy się dopiero pod koniec sierpnia na Pokątnej? – spytał.

Antoinette pokręciła głową.

– Ojciec stwierdził, że lepiej będzie, jeśli te kilka godzin, które zmarnowałabym robiąc zakupy, przeznaczę na esej z transmutacji albo zaklęć. Oba przedmioty zdałam dość słabo… Nie mam nic specjalnego do nabycia, a tato zaoferował, że po pracy wyskoczy po podręczniki.

– An! Czy ty przez wakacje zrobiłaś cokolwiek do szkoły? Nie mam zamiaru cię martwić, ale na odrabianie zadań poświęciłem jakieś dwa tygodnie w lipcu, żeby móc potem wypocząć pełną parą. – Alex wydawał się zaszokowany. – Jeszcze wczoraj ci mówiłem, że SUMy to nic, ale, kurczę, Pip… Szósta klasa to faktycznie nie droga mlekiem i miodem płynąca. Pamiętasz, jak w tamtym roku Gary opuszczał treningi, żeby pozdawać to i tamto? Musisz się wziąć w garść!

– Serio? – warknęła Antoinette, krzyżując ręce na piersiach.

– Słuchaj, po prostu miło by było, gdybyśmy oboje zostali absolwentami Hogwartu…

– Nie pomagasz, mówiąc coś, z czego zdaję sobie sprawę. Ale tak, też wolałabym skończyć szósty i siódmy rok bez problemów – westchnęła ciężko. – Zawsze uważałam, że nauczyciele będą wobec mnie łagodniejsi, wyrozumialsi… Dopiero wyniki z egzaminów rozwiały ten amerykański sen.

Alex zajął miejsce obok Gryfonki i delikatnie objął ją ramieniem.

– I ja jestem głąbem, ale ci pomogę.

– Wiem. – Przymknęła oczy i na moment wtuliła się w przyjaciela.

*

Powrót do Anglii upłynął Antoinette spokojnie. Na miejscu została powitana przez ulewę; długie strugi deszczu nie miały końca. Pejzaż Zielonego Wzgórza, niezwykle malowniczy w słoneczne dni, zatonął wśród szarości, mgły i powiewu powoli nadchodzącej jesieni. Cieszyła się jednak widokiem ukochanego domu i znajdującej się nieopodal stajni, zamieszkiwanej przez trzy dorosłe konie. Przez następne czternaście dni, oznaczające resztkę letnich ferii, miała zaniedbać obowiązki przy zwierzętach na rzecz pisania kilkunastu referatów oraz wypracowań. Wizja ślęczenia nad księgami i zwojami pergaminu skutecznie dołowała pannę Vigier, ale odkładanie tego na późniejsze terminy nie miało największego sensu. Potrzebowała przynajmniej jednego tygodnia, by nadrobić powinności młodocianej czarownicy, uczennicy największej w Europie akademii magicznej.

Po wkroczeniu do przedpokoju zaatakowała ją cudowna woń pieczonego ciasta, świeżego chleba i czekoladowego napoju. Zsunęła trampki, rzuciła pod ścianę plecak i pobiegła do kuchni. Pani Ursula mieszała w kotle różdżką i czytała książkę – po rubinowej okładce nastolatka rozpoznała romans spod pióra Margaret Rose, której saga rozchodziła się po czarodziejskim świecie w zastraszającym tempie. Antoinette sama próbowała liznąć tych powieści, jednak szybko zaniechała czynności po odkryciu nużącego schematu, jakim rządzi się gatunek oparty na miłostkach i flirtach.

– Cześć babciu!

Starsza kobieta wzdrygnęła się, raptownie wyrwana ze świata słowa pisanego. Była zdumiona widokiem wnuczki.

– A ty nie w Walii? – posłała Antoinette uśmiech. – Frank  mówił, że jak wrócisz pojutrze, to zdarzy się mały cud.

– Przesadził – mruknęła dziewczyna, sięgając po koszyk z ciepłymi babeczkami. Wzięła jedną i zdrapała zębami białą, zastygniętą polewę. – Plany się zmieniły i tyle. Poza tym mam dużo nauki – wyjaśniła prędko.

Pani Ursula wsadziła między kartki zakładkę i odłożyła powieść.

– Wnusiu… – zaczęła niepewnie, poprawiając okulary. – To ten chłopiec, Alexander? Zawrócił ci w głowie? Zmieniłaś się, nie ukrywajmy. Chcesz się zabrać do lekcji.

Antoinette omiotła babcię pełnym zgrozy spojrzeniem, omal nie zakrztuszając się okruszkami.

– Alex to mój przyjaciel! – zagrzmiała. – Jak mogłaś wpaść na coś równie niedorzecznego? Nie uczę się, źle. Zamierzam to robić, też źle. I nagle wszyscy wokół wymyślają jakieś bzdury albo prawią mądrości. – Była poirytowana, nie tylko z powodu domysłów babci Ursuli. Zrozumiała, że czeka ją dynamiczna rewolucja, jeżeli zacznie się starać o wysokie noty i poświęcać podręcznikom nieco więcej czasu, aniżeli piętnaście minut przed snem przy mdłym świetle różdżki. Każdy będzie chciał wiedzieć, skąd wola walki o oceny i gdzie pod skorupą ambitnej uczennicy podziewała się dawna Antoinette. Przy czym nie byłyby to ambicje, a chwytanie się ostatniej deski ratunku.

– An, dlaczego od razu się złościsz? – W ciemnych oczach kobiety pojawił się żal. – Po prostu dawniej wołami musieliśmy cię zaciągać do nauki, a teraz…

– Chcę się postarać. Dla ciebie, dla taty i nawet dla siebie – sprostowała zwykłym tonem blondynka. – Nie chodzi o żadnego chłopaka. – Nalała do czystej szklanki pomarańczowego soku i skierowała się do wyjścia. Przed drzwiami obróciła się i, nie patrząc na babkę, wyrzekła ciche:

– Przepraszam. Wstałam lewą nogą.

Na piętrze przy balustradzie spał Uszatek, bury dachowiec. Antoinette usiadła na najwyższym stopniu i zajęła się gładzeniem łepka zwierzęcia. Syciła się jego delikatnym ciepłem i uczuciem domu.

*

Zaczynam od razu, poniesiona przez falę złych emocji. Wyciągam z szafy ciężkie, kartonowe pudło i wyjmuję po kolei książki, przyglądając się tytułom. Grzbiety są w nienagannym stanie; niewiele z nich korzystałam w roku szkolnym. Zazwyczaj odrabiałam lekcje na kolanach, przepisując zdania w zmienionej formie od jakichś dobrych dusz. Kiedy wszyscy mieli mnie już dosyć, chodziłam do biblioteki i korzystałam z gotowych opracowań, nie zastanawiając się, co właściwie piszę. Nie znałam innego pojęcia samodzielnej pracy, opartej na kreatywności, informacjach wyniesionych z lekcji i inteligencji. Może wreszcie nadszedł właściwy czas na poznanie czegoś nowego?

Przeglądam niechętnie listę tematów, oznaczonych nazwami zajęć. Na najłatwiejszy wygląda ten z opieki nad magicznymi stworzeniami, bo dotyczy wybrania trzech niebezpiecznych istot, podzielenia pracy na trzy rozdziały i przytoczenia ciekawostek oraz kilku faktów z historii. Poza tym całość ma mieć objętość co najwyżej jednej rolki pergaminu. Profesor Auber nie jest specjalnie wymagający i sam wielokrotnie mówi, że czytanie naszych wypocin przyprawia go o napady gorączki.

Siadam przy biurku, na którym znajduje się już kałamarz z czarnym atramentem, nowiutkie gęsie pióro, książka oraz papier. Biorę głęboki oddech, pstrykam palcami, powołując się na siły witalne i zamaczam ostrą końcówkę w hebanowej, gęstej cieczy. Pierwsza próba napisania wstępu kończy się wielkim, tłustym kleksem.

– Cholera – syczę. Później poproszę kogoś dorosłego o usunięcie tego paskudztwa. Po chwili uderzam się w czoło. Nie wybrałam nawet zwierząt, o jakich chciałabym napisać! Otwieram indeks i szukam istot oznaczonych czterema lub pięcioma krzyżykami. Smok… gryf… wilkołak. Szybko poszło.

Układam w myślach rozpoczęcie i szybko przenoszę je na pergamin, zanim uleci beztrosko w niepamięć.

Od zarania dziejów żyły wśród nas, groźne, krwiożercze i rzadko spotykane. Niektórzy na nie polowali, inni straszyli dzieci na dobranoc, a pozostali chronili się na różne sposoby. Samo ich istnienie nadal wzbudza strach i fascynację czarodziejów, ale tylko nieliczni chcieliby móc je zobaczyć. Nie na starodawnych rycinach, ale w rzeczywistości.

Całkiem niezłe. Wcale nie brak mi pisarskiego polotu, jeśli się skupię i wytężę umysł. Nabieram odrobinę atramentu, przymierzając się do napisania kilku kolejnych zdań. Najpierw stworzę część o gryfach, zostawiając najciekawsze kąski na koniec.

BAM!

Uderzenie o szybę i towarzyszące temu plaśnięcie sprawia, że z dłoni wypada mi pióro. Parę kropel atramentu opada na zapisaną część pergaminu. Gniew kłębi się gdzieś w moim żołądku – czyżby opatrzność miała mnie w nosie?

Podchodzę do okna i otwieram je na oścież. Do środka wlatuje ogromny, piękny puchacz i zrzuca mi pod stopy maleńką kopertę. Anastazja, drobna sówka, huczy z niezadowoleniem oraz trwogą, ale wyjmuję z jej klatki miseczkę na wodę i częstuję nieznajomego, przemoczonego przybysza. Uszczknął pięć kropelek ze spodeczka i wyleciał na deszcz.

Sięgam po przesyłkę, podpisaną moim imieniem. Bez większego namysłu otwieram, a z wewnątrz – nie wiadomo jakim sposobem – wylatuje pąsowy tulipan. Ma małą i zamkniętą koronę, ale po zetknięciu z moją skórą dojrzewa i rozkwita w mgnieniu oka. Zanim pomyślę nad pułapką, przytykam nos do miękkich, pachnących płatków. I nie dzieje się nic. Żaden wybuch czy inny kataklizm. Po prostu otrzymałam kwiat. Po raz pierwszy w życiu, nie licząc tradycyjnych białych różyczek od taty z okazji Dnia Czarownicy. Z koperty wysuwa się liścik. Czytam dwa krótkie zdania chyba w nieskończoność. „Dziękuję za dobrą zabawę wczoraj. Życzę Ci udanej końcówki wakacji. S. Blake”

Z wrażenia opadam na łóżko.

*

– Tato…

– An? – ojciec ociera serwetką kąciki ust. Obiad jest naprawdę pyszny, ale ledwo co przełknęłam. Przerwałam rodzicielowi lekturę Proroka Codziennego z ważnego powodu.

– Przypomniało mi się, jak opowiadałeś o pewnej wiedźmie, która użyła Zaklęcia Niewybaczalnego na swoim… mężu? Nie pamiętam. Użyła go, bo się zorientowała, że grzebano w jej tajnych księgach. Ale ona nie zastosowała magii, tylko…

– Takie rzeczy przy jedzeniu? – Babcia, choć jest kochaną kobietą, nadal chowa urazę za mój przedpołudniowy wybuch złości. Karmi siedzące pod stołem koty, odkrawając im tłuste kawałki mięsa.

– Było coś takiego – tato marszczy zabawnie nos. – Ach, wiem! Włożyła w strony pojedyncze włosy, cała filozofia – wzrusza ramionami. – Czemu pytasz?

– Bo… – odkładam widelec – jak może sprawdzić hipotetyczny lunatyk, czy faktycznie chodzi nieświadomie podczas snu? – wyrzucam i na wszelki wypadek dodaję: – tak się zastanawiam, potrzebuję tego do wypracowania. Kreatywnego, pomysłowego wypracowania.

– Hm. Ja bym nie ryzykował z przedmiotami cięższego kalibru. Raczej przywiązałbym kawałek nitki do klamki, zahaczył o coś. Oczywiście na tyle lekko, aby spadła bez problemu w razie lunatykowania i próby wyjścia z pokoju. Pomogłem? – uśmiecha się szeroko.

– Więc taka osoba musi wyjść? – dociekam.

– A co, ma krążyć wokół łóżka? – śmieje się i z powrotem zakrywa oblicze szarymi stronicami dziennika.

Dla utrzymania pozorów spokoju zjadłam, ile zmieściłam, podziękowałam za posiłek i wkradłam się do sypialni babci, tam ucinając długi kawałek fioletowej włóczki.

*

Przed snem zawiązuję sznurek na czubku klamki. Wsuwam się pod kołdrę razem z tysiącem różnych obaw. Z nimi też zasypiam.

Naprawdę się boję tego, co odkryję jutro.

Perspektywa Antoinette

***